برترى حضرت على (ع) دلالت دارد؛ مثل آياتِ ذوى القربى، مباهله، ليلة المبيت، هل اتى و ...

كه مجال طرح آنها در اين نوشته نيست. [1]

4. دلايل و مستندات روايى در اثبات اصل ولايت و امامت‌

افزون بر نصوص قرآنى، اماميه براى اثبات شايستگى على (ع) به مقام ولايت و جانشينى پيامبر (ص)، به رواياتى كه مبيّن فضيلتها و نيز ويژگى‌هاى آن حضرت است، استناد كرده‌اند.

مشهورترين اين روايات عبارت‌اند از:

1. تربيت على (ع) در خانه پيامبر (ص)؛

2. شنيدن صداى وحى؛

3. سبقت در اسلام آوردن؛

4. حديث يوم الدّار (سبقت در آشكار كردن اسلام)؛

5. عقد اخوّت (برادرى) پيش از هجرت و پس از هجرت؛

6. ليلة المبيت؛

7. پيشگامى على (ع) در جنگها (بدر، احد، خندق و ...)؛

8. حديث سدُّوا الابواب؛

9. حديث مشهور لا فتى الّا على (در احد)؛

10. حديث مشهور ضربة على (ع) (در خندق)؛

11. حديث طير؛

12. حديث رايت (در غزوه خيبر)؛

13. حديث منزلت (در غزوه تبوك)؛

14. حديث نجوا (در غزوه طائف)؛

15. حديث خاصف النعل (در غزوه طائف)؛

16. حديث نفس (در اعلام سوره برائت)؛

[1] . براى اطلاع بيشتر از اين آيات ر. ك: نهج الحق و كشف الصدق؛ الصراط المستقيم...، ج 1؛ دلائل الصدق، ج 2 و در بيشتر تفاسير، ذيل سوره‌هاى شورا، 23؛ اسراء، 26؛ آل عمران، 59-64؛ بقره، 297؛ و سورۀ انسان (هل اتى)