را به شهادت گرفت كه پيامبر (ص) از جان و مالشان به آنان سزاوارتر است، سپس دست على بن ابى‌طالب (ع) را بالا برد و فرمود: «هر كس كه من مولا و سرور اويم، على سرور و مولاى اوست».

بعد از اين خطبه، مسلمانان حاضر در غدير خم، با على (ع) به عنوان «امرة المؤمنين» (امير المؤمنين) بيعت كردند.

علامه امينى در كتاب الغدير، حديث غدير را از 110 صحابى و 84 تابعى و 360 دانشمند معروف نقل كرده است؛ بنابراين، حديث غدير از متواترات تاريخ به شمار مى‌آيد، به طورى كه كسى در سند آن خدشه نكرده است.

شيعه معتقد است خاستگاه اين حركت پيامبر (ص) در راستاى تكليفى بود كه خداوند در امر جانشينى پيامبر (ص) به عهده او گذاشته بود و او نيز وظيفه داشت آن را اعلام نمايد. اداى اين تكليف از چنان اهميتى برخوردار بود كه خداوند به پيامبر (ص) فرمود اگر انجام نشود، رسالتش را ابلاغ نكرده است. اين آيه در حالى ابلاغ مى‌شد كه بسيارى از اركان مهم اسلام استوار شده بود و جمله (وَاللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ) در آن آيه نشان مى‌دهد كه ابلاغ اين پيام، از دشوارترين حالات پيامبر (ص) بود و به علت موضع‌گيرى سخت بعضى از اطرافيان پيامبر (ص)، ممكن بود جان او به خطر بيفتد. از اين رو خداوند حمايت خاص خود را در اين مورد از پيامبر (ص) اعلام داشت. [1]

امر پيامبر (ص) به اجتماع همه حاجيان در آن گرماى سوزان نيز تنها در شرايط بالا قابل توجيه است.

پس از اين واقعه، آيه تماميت و جامعيّت ابلاغ رسالت پيامبر (ص) و كمال دين حق نازل گرديد.

بنابراين، غدير يك مفهوم سياسى يا اخلاقى نيست كه شيعه درست كرده باشد، يا تنها پيامبر (ص) خواسته باشد بدان وسيله دوستى خود را با على (ع) اعلام كند، بلكه غدير اعلام ولايت على (ع) است.

شيعه نيز قبول دارد كه يكى از معانى «مولى» دوست، يار و ياور است، ولى كلماتى كه داراى معانى مختلف مى‌باشند بايد با توجه به قرائن موجود معنى شوند. كلمه «مولى» هم به‌

[1] . پيام قرآن، ج 9، ص 190