على (ع) در بين شماست، ولى دست به دامان او نمى‌زنيد، قسم به كسى كه جانم در دست قدرت اوست، كسى بعد از على (ع) از اسرار پاك پيامبرتان خبر نمى‌دهد. [1]

ابن اثير در نهايه از سلمان چنين نقل كرده است: «پيامبر (ص) در روز عرفه خطبه خواند و فرمود: اى مردم! خداوند در اين روز به جهت آمرزش گناهانتان به شما مباهات مى‌كند، اما آمرزش خاصه او براى على (ع) است. سپس حضرت به على (ع) دستور داد تا به پيامبر (ص) نزديك شود. على (ع) نزديك پيامبر شد و آن حضرت (ص) فرمود: خوشبخت كسى است كه بعد از من، تحت ولايت تو باشد و بدبخت و شقى كسى است كه تو را نافرمانى كند و با تو دشمنى نمايد.» [2]

2- 4. عمار بن ياسر [3]

بعد از حادثه سقيفه، عمار از متخلفان با بيعت ابوبكر بود. [4] عمار از پيامبر اكرم (ص) شنيده بود كه به او مى‌فرمود: اى عمار! على (ع) تو را از هدايتى ردّ نمى‌كند و بر امر ناگوارى دلالت نمى‌كند. اطاعت او اطاعت من، و فرمانبردارى ازمن، اطاعت از خداست. [5] وى همچون على (ع) از بيعت با ابوبكر خوددارى كرد و در جمع مردم مدينه چنين گفت:

اى مسلمانان! بدانيد كه خاندان پيامبر (ص) به ارث او سزاوارتر، به دين او آگاه‌تر و بر امت او امين‌ترند. پس حق را به صاحبانش برگردانيد قبل از اينكه دير شود و فتنه و آشوبها سر گيرد و گروه شما را متفرق سازد! [6]

[1] . بلاذرى، انساب الاشراف، ج 2، ص 183

[2] . محمد بن محمد بن نعمان، مفيد، امالى المفيد، ص 161، روايت 3

[3] . عمار و والدين او از مسلمانان نخستين هستند. روزى كه مشركان از ايمان آنان آگاه شدند، در آزار و شكنجه ايشان كوتاهى نكردند، به‌طورى‌كه سميّه، مادر عمار را به شهادت رساندند. عمار ايمان خود را كتمان كرد و از كشته شدن در امان ماند كه آيۀ 106 سوره نحل درباره او نازل شده است. عمار پيوسته ملازم ركاب پيامبر (ص) بود و در تمام نبردها او را همراهى كرد. پيامبر (ص) بارها فرموده بود كه عمار را گروهى ستمكار مى‌كشند. بعد از رحلت پيامبر (ص) عمار از پادرركابان على (ع) و از مخالفان سرسخت عثمان بود. او در 91 سالگى در جنگ صفين به دست لشكر معاويه به شهادت رسيد. (ر. ك: سيرة ابن هشام، ج 1، ص 320؛ الطبقات الكبرى، ج 3، ص 249 و مروج الذهب...، ج 2، ص 360)

[4] . تاريخ اليعقوبى، ج 2، ص 124

[5] . ابراهيم بن محمد، جوينى، فرائد السمطين فى فضائل المرتضى و البتول و السبطين و الائمة من ذريتهم، ج 1، ص 145

[6] . الاحتجاج على اهل اللجاج، ج 1، ص 195