خليفه در نخستين واكنش به اقدام مخالفان، خانه حضرت زهرا (س) را بيت حرب (اتاق جنگ) ناميد و به دنبال آن، مشاوران او به همراهى عمر بن خطاب، خانه فاطمه (س) را تهديد به آتش زدن كردند. [1] او در اقدامى ديگر، امكانات مالى اهل بيت (ع) اعم از خمس، فدك، سهم ذوى القربى را- كه در قرآن به آن تصريح دارد- از آنان گرفت. [2]

3. شيعه در ايام خلافت ابوبكر

پس از انتخاب ابوبكر به عنوان خليفه، واكنش‌هايى از سوى برخى از صحابه كه در زمان پيامبر (ص) با على (ع) بيعت كرده بودند بروز كرد. آنها وفادارى خود را حفظ كردند و با جريان سقيفه به مخالفت پرداختند. از جمله مخالفان، اركان چهارگانه شيعه‌اند كه به واكنش آنها در اين خصوص مى‌پردازيم.

1- 4. سلمان فارسى[3]

نخستين واكنش سلمان به ماجراى سقيفه اين بود كه وقتى شنيد با ابوبكر بيعت كرده‌اند گفت:

كرداذ و نكرداذ (كرديد و نكرديد) يعنى كرديد آنچه نبايد مى‌كرديد و نكرديد آنچه را كه بايد مى‌كرديد. و خود نيز از بيعت با ابوبكر امتناع ورزيد. [4]

سلمان همواره گرايش شيعى خود را با نقل روايتهايى درباره وصايت و امامت على (ع) بروز مى‌داد؛ چنان‌كه صاحب انساب الاشراف از قول سلمان خطاب به مردم چنين نقل كرده است:

[1] . تاريخ يعقوبى، ج 2، ص 126؛ الامامة و السياسة، ص 18؛ مروج الذهب، ج 2، ص 301

[2] . تاريخ طبرى، ج 2، ص 444؛ عمررضا، كحاله، اعلام النساء فى عالمى العرب و الاسلام، ج 4، ص 134

[3] . سلمان فارسى از اهالى جى در حوالى اصفهان بوده است (سيره ابن هشام، ج 1، ص 238) كه در جستجوى دين حق از موطن خود هجرت و رنجها و سختيهاى بسيارى در اين راه تحمل كرد؛ تا آنجا كه در اين راه به بردگى مبتلا شد و سرانجام خداوند او را به دين حق هدايت فرمود و در سال اولِ هجرتِ پيامبر اكرم (ص) به مدينه مسلمان شد و در جنگها، آن حضرت (ص) را يارى داد. حكايت شده است كه مردى به منزل او وارد شد و در آن جز يك شمشير و قرآن چيزى نديد، با تعجب پرسيد: آيا جز آنچه مى‌بينم در خانه‌ات چيزى نيست‌؟ سلمان جواب داد: پيش روى ما منزلگاهى سخت است و ما كالا و متاعمان را به آن منزل پيش فرستاده‌ايم. هنگامى كه سلمان از دنيا رفت، حضرت امير (ع) از مدينه به مدائن رفت و غسل، كفن، نماز و دفن او را به انجام رسانيد. ر. ك: تاريخ تشيع، ج 1، ص 84؛ سيد مرتضى عاملى، سلمان فارسى

[4] . همان، ج 2، ص 442؛ به نقل از عمر رضا، كحاله، اعلام النساء فى عالمى العرب و الاسلام، ج 4، ص 124؛ العقد الفريد، ج 4، ص 260؛ الجمل... ص 115؛ الامامة و السياسة، ص 13