و من جن و انس را جز براى بندگى خويش نيافريدم.

پس عبوديت مجراى رسيدن به خلافت خدا و مظهر خدا شدن است. از آنجا كه بشر در پيمودن اين راه محتاج بيانگر راه و اسوه و نمونه است، خداوند پيامبران را فرستاد تا هم بيانگر راه حق باشند و هم اسوه حق پويان. دراين مورد نيز خداوند تعالى مى‌فرمايد:

(وَما ارْسَلْنا مِنْ رَسُولٍ الَّا بِلِسانِ قَوْمِهِ لِيُبَيِّنَ لَهُمْ) [1]

وماهيچ رسولى را نفرستاديم جز به زبان قومش تا دين را براى آنان بيان كند.

ودر كلام ديگرى مى‌فرمايد:

(اوُلئِكَ الَّذينَ هَدَى اللَّهُ فَبِهُداهُمُ اقْتَدِهْ) [2]

«آنان (پيامبران) كسانيند كه هدايتشان كرديم، پس به هدايت آنان اقتدا كن.»

با رحلت رسول اكرم (ص) گرچه نبوت پايان پذيرفت ولى وظيفه تبيين دين واسوه خلق بودن همچنان پابرجا بوده و بايد از جانب خداوند، افرادى برگزيده براى تصدى اين مقام معين مى‌شدند و امامان دوازده گانه به منظور بيان دين و اسوه عينى هدايت از جانب خداو به وسيله پيامبر معين شدند. كسانى كه آيه تطهير برپاكى و طهارت آنان شاهد و حديث شريف ثقلين مؤيّد همراهى آنان با قرآن به عنوان هدايتگران علمى و عملى جامعه و اسوه‌هاى كامل بندگى بود، به عنوان امام و رهبر به جامعه اسلامى معرفى شدند.

امامان دوازده‌گانه‌

روايات فراوانى از رسول خدا، درمعرفى امامان و رهبران الهى جامعه اسلامى،

[1] - ابراهيم، آيه 4

[2] - انعام، آيه 90