برگزيده»، «اهل الذكر»، «الذين اوتوا العلم»، «المتوسمين» و «من عنده علم الكتاب» معرفى مى‌كرد و همه مسلمانان را در گرفتن علم دين و تفسير قرآن به سوى خويش مى‌خواند، عالمانى كه به رأى خويش قرآن را تفسير مى‌كردند نيز به شدت نهى و نكوهش مى‌كرد. امام خطاب به حسن بصرى، مفسر قرآن، فرمود:

«آيه‌اى از كتاب خدا را بر تو عرضه مى‌كنم كه بى‌گمان آن را برغير وجه صحيح تفسير كرده‌اى و با آن تفسير هلاك شده‌اى و هلاك كرده‌اى، بعد حضرت آيه هجده سوره سبأ را قرائت فرمود و اضافه كرد: به من خبر رسيده كه تو نظر داده‌اى منظور از »قريه‌هاى مبارك» مكه است. بعد امام سؤال فرمود:

«آيا زائران مكه مورد دستبرد راهزنان قرار گرفته‌اند؟ آيا اهل مكه خوف و ترس دارند؟ آيا اموالشان از بين رفته است؟

حسن جواب داد: آرى.

امام فرمود: پس چگونه آنان (بنابر بيان اين آيه) در امانند؟ بعد امام تفسير صحيح آيه را بيان فرمودند و اضافه كردند:

ماهستيم ذريه برگزيده‌اى كه اول و آخرشان يكى است نه تو و امثال تو اى حسن و برگزيدگان به ما ختم شده‌اند نه به شما. [1]

قتاده بن دُعامه بصرى از مفسران و محدثّان مشهور عامّه بر امام وارد شد و حضرت از وى پرسيد:

«به من خبر رسيده كه تو تفسير قرآن مى‌گويى؟ آيا تفسير را از روى علم و دانش مى‌گويى يا از جهل (و نظر و رأى خويش)؟

آيا از تو سؤالى بپرسم؟

قتاده: بپرس.

امام: منظور از اين كلام خدا چيست: (وَ قَدَّرْنا فيهَا السَّيْرَ سيروُا فيها لَيالِىَ وَ ايَّاماً امِنينَ)؟

قتاده: منظور كسى است كه با توشه و كرايه حلال به قصد زيارت كعبه از خانه خارج شده‌

[1] - احتجاج، ص 327