بود كه به نام احاديث پيامبر جعل و پخش شده بود. احاديث جعلى آن قدر فراوان بود كه بخارى قبل از تدوين صحيح خود در سفرهاى متعدد به شهرهاى مختلف براى شنيدن احاديث، ششصد هزار حديث مى‌شنود كه به گمان خود فقط تعداد كمتر از چهار هزار تا را- آن هم با تكرارها- صحيح مى‌داند و در كتاب خود ثبت مى‌كند و ابو داود از بين پانصد هزار حديث كه شنيده فقط 4800 حديث را به تصور خود به عنوان صحيح ثبت مى‌كند و احمد بن حنبل در مسند خود سى هزار حديث نوشته كه آنها را از بين بيشتر از هفتصد هزار حديث انتخاب كرده است. [1]

در چنين جوى آكنده از احاديث جعلى، امام عليه السلام به بيان احاديث، به خصوص احاديث جدش پيامبر و در مرحله بعد احاديث پدرانش امام على، امام حسين، امام سجاد عليهم السلام و بعضى از صحابه گرانقدر رسول خدا همچون جابر، ابن عباس، زيد بن ارقم و ابوذر مى‌پردازد و احاديث صحيح و ناب را درجامعه تشنه سخنان پيامبر نشر و گسترش مى‌دهد.

وجه ديگر اهميت بيان حديث از اين جهت بود كه حديث بعد از قرآن دومين منبع مهم فقه و اعتقادات و اخلاق بود و كوشش امام عليه السلام در اين زمينه به حدى بود كه فقط جابر بن يزيد جُعفى بيش از هفتاد هزار حديث از امام مى‌شنود. [2]

احاديث مرسل و مسند امام: امام گاهى احاديث را با سلسله سند و گاهى به طور مرسل و بدون ذكر وسائط از پيامبر نقل مى‌نمود. هرگاه سلسله سند را نقل مى‌كرد، معلوم بود افرادى در حد اعلاى عدالت و تقوا وسايط نقل امام هستند و هرگاه به طور مرسل حديث را نقل مى‌كرد پدران معصومش واسطه‌هاى او بودند.

[1] - بحوث فى الملل و النحل، ج 1، ص 75

[2] - حياة الامام محمد الباقر، ج 1، ص 10، به نقل از ميزان الاعتدال، ج 1، ص 383