مبارزه‌اى خود را با ماجراى عزادارى در منى ادامه مى‌دهد. وصيت مى‌كند كه ده سال در منى براى ايشان گريه كنند «تَنْدِ بُنىِ النَّوادِبُ بِمِنى عَشْرَ سِنينَ»، اين ادامه همان مبارزه است. گريه بر امام باقر آن هم در منى، اين به چه منظور است؟ در زندگى ائمه عليهم‌السلام آن جايى كه بر گريه تحريض شده ماجراى امام حسين (ع) است كه روايات متقنِ مسلّمِ قطعى در آن باره داريم. جاى ديگر بنده يادم نمى‌آيد مگر در مورد حضرت رضا آن هم در هنگام حركتشان، كه خاندان خود را جمع كردند تا بر ايشان گريه كنند كه يك حركت كاملًا سياسى و جهت‌دار و معنى‌دارى بود و مربوط به پيش از رحلت امام است. فقط در مورد امام باقر عليه‌السلام امر به گريه پس از شهادت است كه وصيت مى‌كنند و هشتصد درهم از مال خودشان را مى‌گذارند كه اين كار را در منى بكنند. منى با عرفات فرق دارد، با مشعر فرق دارد، با خود مكه فرق دارد. در مكه مردم متفرقند و هر كس مشغول كار خود است، عرفات يك صبح تا عصر بيشتر نيست. صبح كه مى‌آيند خسته‌اند و عصر هم با عجله مى‌روند كه به كارشان برسند. مشعر چند ساعتى در شب است، گذرگاهى است در راه منى. امّا منى سه شب متوالى است. كسانى كه در اين سه شبانه روز، روزها خودشان را به مكه برسانند و شب برگردند، كم هستند. غالباً آن جا مى‌مانند بخصوص در آن زمان و با وسايل آن روز. در حقيقت هزاران نفر كه از اكناف عالم اسلام آمده‌اند سه شبانه روز يكجا جمعند.

هر كس به سهولت درك مى‌كند كه اين جا، جاى مناسبى براى تبليغات است. هر پيامى كه بايد به سراسر دنياى اسلام برسد خوب است آن جا مطرح شود، مخصوصاً با وضع آن روز كه راديو، تلويزيون، روزنامه و وسايل ارتباط جمعى وجود نداشته است. وقتى عده‌اى بر يكى از اولاد پيغمبر (ص) گريه مى‌كنند قاعدةً همه سؤال خواهند كرد كه چرا گريه مى‌كنند؟ بر هر مرده‌اى كه پس از گذشت سالها، آن همه گريه نمى‌كنند. مگر به او ظلم شده است؟ مگر كشته شده است؟ چه كسى به او ظلم كرده؟ چرا به او ظلم شده است؟ سؤالهاى فراوانى از اين قبيل مطرح مى‌شود و اين همان حركت سياسى مبارزه‌اى بسيار دقيق و حساب شده است.» [1]

بدين ترتيب پنجمين امام معصوم عليه‌السلام بعد از يك عمر تلاش و مبارزه براى اعتلاى اسلام ناب محمدى صلى الله عليه و آله دار فانى را وداع گفت ولى ميراثى گرانقدر و حياتبخش از خود به جاى گذاشت كه تا قيام قيامت روشنگر و زاد راه سالكان‌

[1] - مجموعه آثار دومين كنگرۀ جهانى حضرت رضا عليه‌السلام، ج 1، ص 49-50