و امام صادق عليه‌السلام نيز به پدر اطمينان داد كه رعايت حال آنان را بنمايد و هرگز نگذارد به احدى محتاج باشند. [1]

د- وصيت در مورد كفن و دفن: وقتى امام در آستانه وفات قرار گرفت، به فرزندشان دستور دادند كه چند نفر از بزرگان قريش را جهت شهود وصيت احضار كند بعد فرمود: بنويس:

«اين وصيتى است كه يعقوب پيامبر به فرزندانش كرد: »فرزندانم، خداوند دين توحيد را براى شما برگزيده پس جز مسلمان نميريد.» و وصيت كرد محمد بن على پسرش جعفر بن محمد را و به او دستور داد كه وى را در بُردى [2] كه با آن نماز جمعه مى‌خواند، كفن كند و عمامه‌اش را بر سرش بپيچد و قبرش را مربع وار گرداند و به اندازه چهار انگشت از زمين بلند كند و بندهاى كفنش را هنگام دفن باز كند».

بعد امام شهود را مرخص كرد و به امام صادق فرمود: به اين علت آنان را به عنوان شاهد احضار كردم كه نخواستم تو مغلوب باشى و بگويند به تو وصيت نكرده‌ام (در مورد امامت يا در مورد كيفيت دفن) و اين براى تو حجت باشد. [3]

ه- وصيت در مورد عزادارى در منى: امام باقر عليه‌السلام به فرزندش امام صادق عليه‌السلام وصيت كرد كه مقدارى از اموالش را وقف برپايى مراسم عزادارى براى وى كند و به مدت ده سال (در مراسم حج) نوحه گران براى وى در منى نوحه‌گرى و عزادارى نمايند. [4]

حضرت آيت الله خامنه‌اى (دام ظله العالى) اين اقدام امام باقر را گام ديگرى در راستاى مبارزه سياسى با نظام حاكم مى‌داند و مى‌نويسد:

«هنگامى كه دوران زندگى اين بزرگوار به پايان مى‌رسد، مى‌بينيم كه آن حضرت حركت‌

[1] - همان مدرك، ج 2، ص 389

[2] - «بُرد» لباس پشمينى بوده كه بر خود مى‌پيچيده‌اند (مثل عباى كنونى) المنجد، ص 33

[3] - حياة‌الامام باقر، ج 2، ص 390، و اصول كافى، ج 1، ص 307 (اَوْصى مُحَمَّدُ بْنُ عَلِىٍ اِلى جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ وَ امَرَهُ اَنْ يُكَفِنَّهُ فِى بُرْدِهِ الَّذى يُصَلّى فيهِ الْجُمْعَةَ وَ اَنْ يُعَمِّمَهُ بِعَمامَتِهِ وَ اَنْ يُرَبِّعَ قَبْرَهُ وَ يَرْفَعَهُ اَرْبَعَ اَصابِعَ وَ اَنْ يَحُلَّ عَنْهُ اَطْمارَهُ عِنْدَ دَفْنِهِ‌)

[4] - بحارالانوار، ج 46، ص 220، و الكافى، ج 5، ص 117