مهمى انجام دهد و با پرورش افرادى، زمينه كار را در حدى بازتر و وسيعتر براى امام باقر عليه‌السلام ايجاد كند.

با شهادت امام سجاد در سال 95 هجرى، مسؤوليت امامت و رهبرى بر عهده امام باقر قرار گرفت در آن زمان حكومت اموى در اوج اقتدار خود بود. امام باقر همزمان با خلفايى همچون وليدبن عبدالملك وهشام بن عبدالملك بود كه سلطه جابرانه خود را بر سراسر جهان اسلامى آن روز گسترده بودند و تسلط كامل داشتند. درزمان امام باقر عليه السلام، با گسترش روز افزون اسلام و پناه آوردن كشورهاى متمدن آن روز به آغوش اسلام، به طور طبيعى، احتياج به تبيين فكر و ايده اسلامى رخ مى‌نمود و سوالهاى زيادى مطرح مى‌شد كه احتياج به جواب داشت. دراوايل دوره امامت امام، بنى اميه در اوج قدرت بودند. و به تسلط خود اطمينان داشتند، به همين جهت به شخصيت فرهنگى مثل امام ميدان عمل مى‌دادند و دراواخر عمر حضرت نيز اين سلسله ناميمون به ضعف و سستى مى‌گراييدند و اختلاف و درگيرى درگوشه و كنار رخ مى‌نمود وامام از اين شرايط افول قدرت نيز استفاده كرد و در حد وسيع به بيان اسلام ناب و اصول تفكر اسلامى و سوق دادن جامعه به سوى تقوا و اخلاق و پرورش شاگردان بسيار همت گماشتند و توانستند فعاليتهاى فرهنگى شروع شده توسط امام سجاد عليه‌السلام را در حد بسيارى پيش ببرند و زمينه را براى ايجاد دانشگاه بزرگ جعفرى آماده كنند. در صفحات آينده به خواست خدا با فعاليتهاى امام بيشتر آشنا خواهيم شد.