در سايه همين سياست بود كه امامان شيعه تا زمان امام باقر (ع) درانزواى مطلق به سر مى‌بردند و كسى به آنها مراجعه نمى‌كردو حديثى وسخنى از آنان نقل نمى‌شد. تمام (يا اكثر) خطبه‌ها، نامه‌ها وكلمات امام على (ع) هم مربوط به دوره پنج ساله خلافت است.

وضعيت اخلاقى جامعه اسلامى آن روز نيز اسفبار بود. خلفاى مروانى وعاملان آنان در فساد و فحشا غوطه ور بودند. سراسر جهان اسلام به خصوص مكه و مدينه در اوج فساد و فحشا بودند. حضرت آية الله خامنه‌اى دراين مورد مى‌نويسد:

«نكته‌اى را كه من در خلال مطالعه كتاب اغانى ابوالفرج باز يافتم، اين كه در سالهاى حدود 80 و 90 هجرى تا 50 و 60 سال بعد (يعنى مدت زمان امام سجاد، امام باقر و امام صادق)، بزرگترين خواننده‌ها، نوازنده‌ها، عياشها و عشرت طلبهاى دنيا يا از مدينه‌اند و يا از مكه.

هروقت خليفه‌اى در شام دلش تنگ مى‌شد و هوس غنا مى‌كرد و خواننده و نوازنده برجسته‌اى مى‌خواست كسى را از مدينه يا مكه كه مركز خوانندهاو نوازنده‌هاى معروف بود براى او مى‌بردند .... در مكه شاعرى بود به نام عمربن ابى ربيعه، از آن شاعران عريان گوى بى پرده هرزه و البته دراوج قدرت وهنر شعرى. وقتى اين عمر بن ابى ربيعه مرد، راوى گويد درمدينه عزاى عمومى شد و در كوچه‌هاى مدينه مردم مى‌گريستند. هرجا مى‌رفتى مجموعه‌هايى از جوانها نشسته بودند و تأسف مى‌خوردند. كنيزكى را ديدم كه دنبال كارى مى‌رود وهمينطور اشك مى‌ريزد. گروهى از جوانان بدو گفتند: چرا اين قدر گريه مى‌كنى؟

گفت به خاطر اين مرد كه از دست ما رفت. يكى گفت: غصه نخور، شاعر ديگرى در مكه هست به نام حارث بن خالد مخزولى كه او هم مانند عمربن ابى ربيعه شعر مى‌گويد ويكى از شعرهاى او را خواند. وقتى كنيزك شعر راشنيد، اشكهاى خود را پاك كرد و گفت: «الْحَمْدُلِلَّهِ الَّذى‌ لَمْ يَخْلُ حَرَمَهُ شكر خداى را كه حرمش را خالى نگذاشت.» [1]

اين وضعيت سياسى، فرهنگى و اخلاقى حاكم بر زمان امام سجاد (ع) و امام باقر عليه‌السلام بود. امام سجاد بعد از شهادت پدر، در مسير اداى رسالت امامت، به تبيين دين در قالب دعا پرداخت و توانست درمدت 34 سال دوره امامت خويش اقدامات‌

[1] - مجموعه آثار، ج 1، ص 35-36