همين جهت او را «هاشمّى من هاشميين» و «فاطمى من فاطميين» و «علوّى من علويين» مى‌خواندند. [1]

مادر امام‌

فاطمه با كنيه «ام عبدالله» دخترامام حسن مجتبى عليه‌السلام بود. امام حسين عليه‌السلام كه بعد از شهادت امام حسن (ع) سيّد خاندان و كفيل و سرپرست اهل بيت امام حسن (ع) هم بود، فاطمه را به عقد فرزندش امام سجاد درآورد و دخترش فاطمه حورالعين را نيز به عقد برادر زاده‌اش حسن فرزند امام حسن درآورد. امام باقر ثمره ازدواج اول و «عبدالله محض» نيز ثمره ازدواج دوم بود. [2]

ام عبدالله از بانوان فاضل، با عفّت ومعظّم اهل بيت عليهم السلام بود. امام صادق عليه‌السلام درحق او مى‌فرمايد:

«جدّه‌ام صدّيقه‌اى بود كه درميان اولاد امام حسن مجتبى عليه‌السلام هيچ زنى به پايه او نمى‌رسيد.» [3]

عظمت شأن اين بانو به حدى بود كه كرامات عجيبى از او ظاهر شد. امام باقر نقل مى‌كند:

«روزى مادرم كنار ديوارى نشسته بود كه ناگاه ديوار شكاف برداشت و صداى ريزش و از جاكنده شدن سختى شنيديم. مادرم با اشاره دست گفت: نه، قسم به حق پيامبر كه خدا به تو اجازه فرو ريختن نداده است. پس ديوار درهوا معلق ماند تا مادرم از آنجا گذشت و پدرم‌

[1] - بحارالانوار، ج 46، ص 215 واعلام الورى، ص 259 واعيان الشيعه، ج 8، ص 390

[2] - معصوم هفتم و هشتم، جواد فاضل، ص 6، عبدالله بن حسن را به همين جهت كه پدر و مادرش فاطمى بودند عبدالله محض مى‌گفتند

[3] - كافى، ج 1، ص 469 «كانت صدّيقةً لم تدرك فى آل الحسن (ع) امراةٌ مثلُها»