مى‌كرد، مى‌گفت: فدايت شوم .... [1]

وقتى جابر بن عبدالله، صحابى دانشمند و بلند مرتبه رسول خدا (ص) خدمت امام باقر عليه‌السلام رسيد واز سعه علمى آن وجود شريف در سنين كودكى و نوجوانى اطلاع يافت، شگفت زده شد و عرض كرد:

«يا باقِرُ اشْهِدُ بِاللَّهِ لَقَدْ اوُتيتَ الْحُكْمَ صَبِيّاً»

اى باقر خدارا شاهد مى‌گيرم كه، علم و حكمت دركودكى به تو عطا شده است.

واز آن به بعد جابر بن عبدالله درمحضر امام به شاگردى، و كسب فيض پرداخت. [2]

ابن خلكان مى‌نويسد:

امام باقر، ذاكر، خاشع، صابر و از فرزندان بيت نبوت بود با نسبى بلند مرتبه، حسبى عالى، آگاه به مسائل مهم، بسيار گريه كننده و روگردان از جدال و دشمنى. [3]

وبالاخره امام عظيم الشأن و بنيانگذار جمهورى اسلامى (قدس سره) مى‌فرمايد:

«ما مفتخريم كه باقرالعلوم (كه) بالاترين شخصيت تاريخ است و كسى جز خداى تعالى و رسول صلى الله عليه وآله وائمه معصومين عليهم السلام، مقام او را درك نكرده ونتوانند درك كرد، از ماست». [4]

[1] - كشف الغمه، ج 2، ص 339

[2] - بحارالانوار، ج 46، ص 225 و حياة الامام محمدالباقر، ج 1، ص 26 و 27

[3] - البدايه و النهايه، ابن كثير، ج 9، ص 321

[4] - صحيفه نور، ج 21، ص 171 (مقدمۀ وصيتنامه الهى سياسى امام امت قدس سره)