ومحتاج هدايت ديگران نباشد. اين اصل عقلى در قرآن شريف چنين تقرير شده است:

(افَمَنْ يَهْدِى‌ الَى الْحَقِّ احَقُّ انْ يُتَبَّعْ امَّنْ لا يَهِدّى‌ الَّاانْ يُهْدى ما لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُموُنَ) [1]

آيا كسى كه به حق هدايت مى‌كند شايسته پيروى شدن است يا كسى كه خودش تا هدايت نشود، راه نمى‌يابد؟ شما را چه مى‌شود؟ چگونه حكم مى‌كنيد؟

امام باقر عليه‌السلام با تكيه بر همين استدلال مى‌فرمايد:

«بَلِيَّةُ النَّاسِ عَلَيْنا عَظيمَةٌ انْ دَعَوْنا هُمْ لَمْ يَسْتَجيبُوا لَنا وَانْ تَرَكْناهُمْ لَمْ يَهْتَدُوا بِغَيْرِنا» [2]

اين ابتلا و گرفتارى مردم بر ماسنگين است كه اگر آنان را (به هدايت خويش) بخوانيم ما را اجابت نمى‌كنند و اگر واگذاريمشان به وسيله غير ما هدايت نمى‌شوند.

3- استدلال سوم امام، مانند احتجاج امام على (ع) با قريش است. امام مى‌فرمايد:

«عرب ادعا كرد كه بر عجم برتر است ووقتى عجم علت پرسيد، جواب داد: چون محمد صلى‌الله‌عليه‌وآله از عرب است و قريش خود را برتر از ديگر قبايل عرب دانست به اين استدلال كه محمد (ص) از قريش بود. اگر اين قوم در اين حرف خود صادقند پس بايد بپذيرند كه ما بر مردم فضيلت داريم چون ما نسل پيامبريم و اهل بيت و عترت خاصه او ييم و كسى در اين فضيلت با ما شريك نيست.» [3]

[1] - يونس، آيه 35

[2] - الارشاد، ص 266

[3] - بحارالانوار، ج 46، ص 360