1- استدلال با توجه به افضل و اعلم بودن: از آنجا كه امام بايد اعلم وافضل افراد باشد، بلكه بايد علم امام علم خدايى وافاضى باشد، امام باقر (ع) همچون ديگر امامان درعمل ثابت كرد كه هيچكدام از علما و فضلا درعلم وهيچ فضيلت ديگرى با او قابل قياس نيستند، پس بر همه لازم است كه به درخانه او رجوع كنند و دستورالعملهاى مربوط به دين و دنياى خود را از او كسب كنند. در بعضى از بيانات، امام با توجه به اين اصل مى‌فرمايد:

«نَحْنُ خَزَنَةُ عِلْمِ‌اللَّهِ وَنَحْنُ وُلاةُ امْرِاللَّهِ بِنافَتَحَ‌الْأِسْلامَ وَ بِنايَخْتِمُهُ‌وَمِنَّا تَعَلَّمُوا»

ما خزانه داران علم خدا و متوليان امر خدا هستيم. اسلام به ما آغاز شد و به ما ختم مى‌شود واز ما علم آموختيد. [1]

در كلام ديگرى مى‌فرمايد:

«وَاللَّهِ انَّا لَخُزَّانُ اللَّهِ فى‌ سَمائِهِ وَفى‌ ارْضِهِ لا عَلى ذَهَبٍ وَ لا عَلى فِضَّةٍ الَّا عَلى عِلْمِهِ»

ما خزانه داران خدا درآسمان و زمينيم امانه خزانه‌هاى طلا يا نقره، بلكه خزانه‌هاى علم [2]

جلوه‌هاى اين علم خدايى در آشنايى امام به زبانهاى گوناگون، علم به زبان حيوانات، علم به حوادث پنهان و اسرار و ضماير انسانها و علم به حوادث آينده ظاهر مى‌شود واينها همه نشان از اتصال امام به منبع غيب و علم مطلق است. [3]

2- بشر براى پيمودن راه هدايت، احتياج به رهبر دارد و رهبرى و هدايت از شؤون امام است. هر كس غير از امام خودش محتاج به رهبر است و كسى كه خود محتاج رهبر است نمى‌تواند رهبر باشد. رهبرى شايسته كسى است كه خود هدايت شده باشد

[1] - اعلام الورى، ص 264

[2] - همان مدرك، ص 265

[3] - ر. ك بحارالانوار، ص 233-286 (باب معجزاته و معالى اموره)