وليد بن عبدالملك‌

وليد سومين خليفه مروانى بود كه پس از مرگ پدرش عبدالملك به سال 67 خلافت را به عهده گرفت. او مردى ستمگر، زورگو وجبّار، بدچهره و متكبّر بود. [1] پدر ومادرش اورا در رفاه و ناز پرورش دادند از اين رو بى ادب بزرگ شد. [2] پدرش به وى وصيت كرد:

«... حجاج بن يوسف را محترم شمار و خود پوست پلنگ بپوش [3] و شمشيرت را مهيا ساز و هر كس را كه با تو مخالفت كرد بكش! ...» [4]

وليد در عمل به وصيت پدر، دست حجاج را در شكنجه وكشتار مخالفان باز گذاشت و براى او عظمت و موقعيت خاصى قائل بود و درهمين ايام بود كه حجاج، سعيد بن جبير را به شهادت رساند. [5] عمربن عبدالعزيز درآن زمان از طرف وليد فرماندار مدينه بود. چون وى فردى معتدل و نيكو سيرت بود، مدينه پناهگاه فراريان از ظلم حجاج گشته بود. وى نامه‌اى به وليد نوشت و ظلم حجاج نسبت به مردم عراق را خاطرنشان ساخت ولى وليد به جاى ترتيب اثردادن به نصيحت عمر، براى جلب رضايت حجاج، ابن عبدالعزيز را ازامارت مدينه عزل كرد و حتى ازحجاج خواست تا فردى كه مورد رضايتش باشد براى فرماندارى مدينه معرفى كند و بااشاره حجاج، خالدبن عبدالله قسرى را كه درخونخوارى وجنايت دست كمى از حجاج نداشت، به ولايت مدينه منصوب كرد. [6]

او به علم نحو وادبيات آشنايى نداشت وبه هنگام صحبت غلطهاى فاحشى مرتكب مى‌شد. پدرش او را تهديد و توبيخ كرد كه اگرنتواند به خوبى صحبت كند، حق‌

[1] - كامل، ج 5، ص 9

[2] - تاريخ الخلفا، ص 223

[3] كنايه از تهوّر و خشونت درامر سياست است

[4] - مروج الذهب، ج 3، ص 160

[5] - الشيعه والحاكمون، ص 101

[6] - همان مدرك. ص 102