در زمين است به طور صريح اعلام نظر مى‌كرد.

«يحيى بن اكثم»، قاضى القضات وقت كه از دانشمندان مشهور اهل سنت است و مباحثات و مناظرات فراوانى با امام جواد عليه السلام داشته مى‌گويد:

روزى به قصد زيارت مرقد رسول خدا (ص) وارد حرم شدم، ديدم محمد بن علىّ الرضا نيز مشغول زيارت است. درباره پاره‌اى از مسائل با او مناظره كردم و او پاسخ همه را داد.

به او گفتم: مى‌خواهم درباره مسأله‌اى از شما بپرسم ولى خجالت مى‌كشم. فرمود: پيش از آن كه تو بپرسى من خبر مى‌دهم. تو مى‌خواهى از امام (زمان) بپرسى.

گفتم: به خدا سوگند، همين است.

فرمود: من همان امام (زمان) و حجت خدا هستم.

گفتم: نشانه و علامت امامت تو چيست؟

(در اين هنگام) عصايى كه در دست آن حضرت بود به سخن در آمد و گفت: او مولاى من و پيشواى اين زمان و حجّت خداست! [1]

گاهى آن حضرت ضمن تصريح بر امامت خويش، آن را به سلسله امامت امامان پيشين و در نهايت به رسالت رسول خدا (ص) مرتبط مى‌ساخت. «محمّد بن فُضَيْل صَيْرَفى» مى‌گويد:

نامه‌اى به ابوجعفر (ع) نوشتم و در آخر آن از او پرسيدم: آيا سلاح (مخصوص) رسول خدا (ص) نزد شماست؟ ولى نامه را فراموش كردم كه براى آن حضرت بفرستم.

آن حضرت نامه‌اى برايم نوشت و ضمن بيان پاره‌اى از مسائل، در پايان نامه‌اش نوشته بود:

«سلاح رسول خدا (ص) نزد من است و آن به منزله «تابوت» [2] در ميان بنى اسرائيل است كه در ميان ما دست به دست مى‌گردد و با هر امامى هست. [3]

[1] - كافى، ج 1، ص 287، ح 9؛ مناقب، ج 4، ص 393 و بحار الانوار، ج 50، ص 68

[2] - «تابوت» در لغت به معناى صندوقى است كه از چوپ ساخته مى‌شود و مراد در اينجا صندوقى است كه مادر موسى او را در آن‌جاى داد و به دريا انداخت. فرعون آن را از دريا گرفت و نزد خود نگهداشت، سپس به دست بنى اسرائيل افتاد. بنى اسرائيل آن رامحترم مى‌شمردند و به آن تبرّك مى‌جستند و بين خود دست به دست مى‌گرداندند. قرآن در سوره بقره آيه 248 از آن ياد كرده است

[3] - بحار الانوار، ج 50، ص 53 و خرايج، ص 347 به نقل مسند الامام الجواد، ص 123