استدلال بر امامت خويش‌

امام جواد (ع) با استناد به آياتى از قرآن- كه متضمّن رهبرى برخى از پيامبران پيشين در دوران خردسالى است شبهه خردسالى خويش را براى منصب امامت پاسخ مى‌گفت.

«على بن اسباط» مى‌گويد:

پس از شهادت امام هشتم (ع) زمانى كه ابوجعفر (ع) از اندرون بيرون آمد، با دقّت به قامت و سر و پاى او چشم دوختم تا به هنگام بازگشت به مصر او را براى يارانم توصيف كنم.

امام به سجده افتاد، سپس فرمود: خداوند در امامت همانند آنچه كه در نبوّت احتجاج كرده، احتجاج خواهد كرد. خداوند مى‌فرمايد: (وَ آتَيْناهُ الْحُكْمَ صَبِيّاً) [1] و نيز مى‌فرمايد:

(فَلَمَّا بَلَغَ اشُدَّهُ وَ بَلَغَ ارْبَعينَ سَنَةً) [2]

بنابراين رَواست كه به كودك خردسالى «حكم» داده شود، همانگونه كه رواست به فرد چهل ساله داده شود. [3]

آرى، مردمِ مخالف، و آنان كه به دنبال بهانه مى‌گشتند در موضوع سنّ امام (ع) غوطه‌ور مى‌گشتند و آن را به عنوان دست‌آويزى براى ايجاد شبهه و ايراد بر امامت آن حضرت قرار مى‌دادند؛ امّا امام جواد (ع) با استدلالهاى قوى پاسخ آنان را مى‌داد.

«على بن سيف» مى‌گويد: يكى از اصحاب امام جواد (ع) مى‌گفت: من به «ابوجعفر (ع)» عرض كردم: مردم درباره كمى سنّ شما گفتگو مى‌كنند؟!

امام (ع) فرمود:

«خداوند تعالى به داوود وحى كرد كه سليمان را جانشين خود قرار دهد در حالى كه سليمان كودكى بود كه گوسفندان را به چرا مى‌برد. و اين امر موجب انكار علماء و عابدان بنى اسرائيل شد.

[1] - مريم (19)، آيۀ 12

[2] - احقاف (46)، آيۀ 15. در سوره احقاف آيه چنين است: (حَتّى اذا بَلَغَ اشُدَّهُ وَ بَلَغَ ارْبَعينَ سَنَةً).
احتمال دارد نظر امام عليه السلام از جمله نخست آيه، آيه 22 از سوره يوسف باشد كه مى‌فرمايد: (وَ لَمّا بَلَغَ اشُدَّهُ آتَيْناهُ حُكْماً وَ عِلْماً) يعنى: چون يوسف به سن رشد و كمال رسيد منصب حكمرانى و مقام دانش را به او عطا كرديم. و قسمت دوم آيه مربوط به سوره احقاف باشد. و نيز احتمال مى‌رود كه راوى در نقل اشتباه كرده باشد

[3] - بصائر الدرجات، ص 238 به نقل بحار الانوار، ج 50، ص 37 و ارشاد، ص 325