خداوندا به داوود فرمود: عصاى سليمان و عصاى آن قوم را بگير و هر دو را در خانه‌اى قرار بده و در آن را ببند. فرداى آن روز هر كس عصايش برگ كرد و ميوه داد او خليفه است. بنى اسرائيل بر اين امر راضى شدند و تسليم گشتند.» [1]

«على بن حسان» مى گويد:

به امام جواد (ع) عرض كردم: «آقاى من، مردم، خردسالى را بر شما خرده مى گيرند. امام فرمود: آنان از كلام خداوند چه خرده‌اى مى‌گيرند كه مى‌فرمايد: «قُلْ هذِهِ سَبيلى‌ ادْعُوا الَى اللَّهِ عَلى‌ بَصيرَةٍ انَا وَ مَنِ اتَّبَعنى» [2] بگو «اين راه من است! من و پيروانم، با بصيرت كامل، همه مردم را به سوى خدا دعوت مى‌كنيم!

به خدا قسم، جز على (ع) كه در آن زمان نه سال داشت كسى از پيامبر (ص) پيروى نكرده بود و من هم نه سال دارم. [3]

اظهار علم مخصوص امامت‌

يكى از راههايى كه امام جواد (ع) به وسيله آن از امامت خود دفاع مى‌كرد، ابراز و اظهار علم مخصوصى بود كه خداوند به پيامبر (ص) و جانشينان معصومش اختصاص داده است.

امام محمدتقى (ع) با كمى سنّ، از نظر علم و دانش در مرحله‌اى قرار داشت كه همه انديشمندان و دانش پژوهان را به تحيّر واداشته بود كه اين همه دانش و آگاهى را از كجا به دست آورده و در كدام مدرسه آموخته است؟ و اصولًا برخوردارى از چنين علمى، يكى از گوياترين و خدشه ناپذيرترين دليلها و محكهايى بود كه در شناخت امام راستين از مدّعى امامت به كار گرفته مى‌شد و بسيارى از مدّعيان امامت در طول حيات پيشوايان معصوم عليهم السلام به خاطر نداشتن چنين علمى از سوى مردم طرد و كنار گذاشته شدند.

پس از شهادت امام رضا عليه السلام گروه زيادى از مردم از جمله: محمد بن جمهور، حسن بن راشد، على بن مدرك و على بن مهزيار به مدينه روى آورده جوياى جانشين آن‌

[1] - كافى، ج 1، ص 383 به نقل مسند الامام الجواد، ص 110

[2] - يوسف (12)، آيۀ 108

[3] - كافى، ج 1، ص 384 به نقل مسند الامام الجواد، ص 110