امام هشتم (ع) در پاسخ نوشت: «او در فلان روز، از فلان ماه، باردار شده است، هنگامى كه فرزندش متولد شد، هفت روز همراه و همدم او باش». [1]

حكيمه رويدادهاى شب ولادت آن حضرت را چنين تعريف مى‌كند:

وقتى زمان ولادت نزديك شد، برادرم مرا خواست و فرمود:

اى حكيمه امشب فرزند مبارك «خيزران» متولد مى‌شود بايد در وقت ولادت او حاضر باشى، چون شب شد دستور داد همراه قابله، وارد اتاق «خيزران» شوم. آن حضرت چراغى نزد ما افروخت و در را بر روى ما بست. چون وى را درد زايمان گرفت و او را بر بالاى تشت نشانديم، چراغ خاموش شد. از اين رو مضطرب و ناراحت شديم. ناگهان مشاهده كرديم نور الهى تمام خانه را روشن كرد و حضرت ابوجعفر، امام جواد (ع) در تشت قرار گرفت در حالى كه بر اندام مباركش پوشش نازكى چون لباس قرار داشت كه نورى از آن ساطع بود بگونه‌اى كه از چراغ بى‌نياز شديم. [2]

امام صادق (ع) درباره نداى آسمانى و پاسخ امامان عليهم السلام پس از ولادت مى‌گويد:

زمانى كه امامى به دنيا مى‌آيد چشمانش به آسمان دوخته مى‌شود، چرا كه منادى حق او را از عاليترين مكان عرش ندا مى‌دهد: اى فلان ابن فلان (محمد بن على)، تو را از ميان بندگانم برگزيدم و خالص گردانيدم. جايگاه اسرار را به تو آموختم. گنجينه علم را به تو بخشيدم و تو را امين وحى و خليفه خود در زمين قرار دادم. براى تو و آن كه تو را دوست داشته باشد و ولايت تو را بپذيرد، رحمت خود را واجب مى‌گردانم و بر او بهشت‌هايم را عطا و جوار خويش را حلال مى‌كنم. سوگند به عزّت و جلالم، هر كس با تو دشمنى كند، وى را به شديدترين عذابم گرفتار مى‌كنم، هرچند كه در دنيا از روزى فراوان برخوردارش كرده باشم.

پس از آن كه صداى منادى قطع شود، او در پاسخ، آيه ذيل را تلاوت مى‌كند:

(وَالْمَلائِكَةُ وَ أُولُوالْعِلْمِ قَآئِماً بِالْقِسْطِ لا الَهَ الّا هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكيمُ شَهِدَ اللَّهُ أَنَّهُ لا إلهَ الَّا هُوَالْعَزِيزُ الْحَكيم) [3]

[1] - الانوار البهيه، ص 209 و دلائل الامامه، ص 201

[2] - مناقب، ج 4، ص 394

[3] - آل عمران، آيه 18. خداوند (با ايجاد نظام واحد جهان هستى)، گواهى مى‌دهد كه معبودى جز او نيست؛ و فرشتگان و صاحبان دانش، (هر كدام به گونه‌اى بر اين مطلب،) گواهى مى‌دهند؛ در حالى كه (خداوند در تمام عالم) قيام به عدالت دارد؛ معبودى جز او نيست، كه هم توانا و هم حكيم است. (بحارالانوار، ج 25، ص 37)