بدعت‌گذاران را از بين ببرد.

او مى‌گويد: امام جواد (ع) به من فرمود:

«ابوسَمْهَرى چه كرد؟ خدا او را لعنت كند، بر ما دروغ مى‌بندد. او و «ابن زرقاء» گمان مى‌كنند كه به سوى ما دعوت مى‌كنند. شما را شاهد مى‌گيرم كه من از آن دو به سوى خدا بيزارى مى‌جويم. آن دو فتنه‌گر و ملعونند.

اى اسحاق! خدا تو را با زندگى خوش در بهشت راحتى دهد مرا از شر آن دو راحت كن.

اسحاق مى‌گويد: از امام (ع) پرسيدم: فدايت شوم، آيا كشتن آن دو براى من جايز است؟

امام فرمود: آن دو فتنه‌گرانى هستند كه مردم را گمراه مى‌كنند و در جهت كشتن من و شيعيانم قدم بر مى‌دارند. خون آن دو براى مسلمانان هدر است.

البته تو را از كشتن او به صورت آشكار برحذر مى‌دارم زيرا اسلام كشتن آشكار را مقيد كرده است و مى‌ترسم اگر او را در ملاء عام بكشى و مورد سؤال واقع شوى، نتوانى دليلى بر مستحق مرگ بودن او ارائه دهى كه خود را از مرگ برهانى و در نتيجه خون مؤمنى از دوستان ما در مقابل خون كافرى ريخته شود. از اين رو ترا به كشتن مخفى وى سفارش مى‌كنم. (1)

اين روايت علاوه بر دلالت داشتن بر شجاعت، ايمان و مورد اعتماد بودن اسحاق، بر لزوم برخورد جدّى با دشمنان فتنه‌گر نيز دلالت دارد.

حسن بن سعيد

حسن بن سعيد اهوازى از بزرگان اصحاب امام جواد (ع) و از معتمدان شيعه بود. او با همكارى برادرش حسين بن سعيد- كه او نيز از اصحاب و ياران حضرت جواد عليه السلام بود- سى جلد كتاب در موضوعات فقهى، اعتقادى و كلامى نوشت.

حسن از داناترين افراد اهل زمان خود به فقه، آثار، مناقب و ديگر علوم شيعى بود. او واسطه در هدايت و آشنايى اسحاق بن ابراهيم حُضينى، على بن ريّان، عبداللَّه بن محمد حضينى، و على بن مهزيار با امام هشتم عليه السلام بود.