امام (ع) دست به زير سجاده برد و يك قطعه طلا به من داده آن را به بازار بردم و كشيدم، شانزده مثقال بود. [1]

بخششهاى آن حضرت به افراد بر اساس نياز و ظرفيت آنان بود.

مردى به حضور امام (ع) رسيد و عرض كرد: به اندازه مروتتان به من عنايت كنيد! امام جواد (ع) فرمود: در وُسْعَم نيست. عرض كرد: پس به اندازه مروت خودم مرحمت كنيد! امام فرمود: اين شدنى است. سپس دستور داد صد درهم به او بدهند. [2]

امام جواد (ع) كه مصداق كامل بخشندگى و كرامت بود و مردم عصر خويش را از عطايا و بخششهاى خود بهره‌مند مى‌ساخت علاوه بر آن كه از خاندان كرم بود، از جانب پدر بزرگوارش نيز به جود و سخاوت توصيه شده بود.

«محمد بن نصر بزنطى» گويد: نامه‌اى را خواندم كه حضرت رضا عليه السلام به فرزندش جوادالائمه (ع) چنين نوشته بود:

يا اباجعفر به من خبر رسيده كه وقتى براى خارج شدن از منزل بر مركب سوار مى‌شوى خدمتكاران از جهت بخلى كه دارند تو را از درب كوچك خارج مى‌كنند كه مبادا خيرت به كسى برسد.

به حقى كه من بر تو دارم از تو مى‌خواهم كه ورود و خروجت جز از درب بزرگ نباشد. و چون سوار شدى بايد طلا و نقره (دينار و درهم) با تو باشد و هر كس از تو چيزى درخواست كرد، به او ببخشى.

هر يك از عموهايت كه از تو خواست به او نيكويى كنى كمتر از پنجاه دينار به وى مده و چنانچه خواستى بيشتر از اين مقدار به او بدهى، اختيار با تو است. و هر كدام از عمه‌هايت از تو چيزى خواست كمتر از 25 دينار به او مده و بيش از اين مربوط به خود توست.

من مى‌خواهم كه خداوند تو را رفعت و بلندى بخشد، پس انفاق كن و از خداى عرش بيم مدار كه فقيرت گرداند. [3]

امام هشتم (ع) در اين نامه به فرزندش سفارش مى‌كند هر كس چيزى از تو خواست‌

[1] - كشف الغمه، ج 3، ص 158، بحارالانوار، ج 50، ص 49 و مسند الامام الجواد، ص 122

[2] - كشف الغمه، ج 3، ص 158

[3] - الانوار البهيه، ص 220 و عيون اخبار الرضا، ج 2، ص 8