چگونه ضايع مى‌گردد و از بين مى‌رود كسى كه خداوند كفيل و سرپرست اوست؟! و چگونه نجات مى‌يابد كسى كه خداوند در تعقيب اوست؟! كسى كه از خدا بريده و به ديگران پيوسته، خداوند او را به آنان وامى‌گذارد.

انسان بايد در زندگى تنها تكيه گاهش خدا باشد و توكل بر او كند و ديگران را وسيله بداند. و اگر زمانى از خدا غافل شود و توجهش به غير او باشد، راه گمراهى و سقوط را در پيش گرفته است.

تأخير توبه‌

«تَأْخِيرُ التَّوْبَةِ اغْتِرارٌ وَ طُولُ التَسْوِيفِ حَيْرَةٌ وَالْاعْتِلالُ عَلَى اللَّهِ هَلَكَةٌ وَالاصْرارُ عَلَى الذَّنْبِ امْنٌ لِمَكْرِ اللَّهِ (و لا يَأْمَنُ مَكْرَ اللَّه الَّا الْقَوْمُ الْخاسِرُونَ [1])» [2]

تأخير در توبه موجب غرور مى‌گردد و ادامه گناه و امروز و فردا كردن سبب جرأت بر گناه و سرگردانى است. شرك به خدا و دورى از او سبب هلاكت مى‌شود. اصرار بر گناه موجب احساس ايمنى از مكر و تدبير حق در انتقام است ونبايد آدمى از مكر خدا غافل باشد؛ زيرا در قرآن مى‌فرمايد: «جز زيانكاران خود را از مكر (و مجازات) خدا ايمن نمى‌دانند!

گناه هرچه بيشتر شود توبه مشكل‌تر خواهد شد. پس بايد به محض اينكه خطايى از انسان سرزد و به همان ميزان از خدا دور شد با توبه به سوى پروردگار خود بازگردد، زيرا اگر طول كشيد و بر گناهان او افزوده گشت قُبح گناه از بين مى‌رود و قلب او را قساوت مى‌گيرد تا جايى كه گاهى فكر مى‌كند خداوند با او كارى ندارد ولى نمى‌داند كه خدا به انسان مهلت مى‌دهد تا او را بيازمايد و حجت بر او تمام گردد.

نياز مؤمن

[1] - اعراف (7)، آيه 97

[2] - بحارالانوار، ج 6، ص 30