درس ششم: جلوه‌هايى از علم امام جواد (ع)

از امتيازات مهم پيشوايان معصوم عليهم السلام علم و آگاهى آنان به مسائل گوناگون است. دانش و آگاهى امامان عليهم السلام از وحى الهى و علمى است كه خداوند در اختيار آنان قرار داده است. از اين رو به اذن خداوند آنان بر همه چيز آگاهى پيدا مى‌كنند.

«معمر بن خلّاد» مى‌گويد: از حضرت ابوجعفر (ع) پرسيدم آيا غيب مى‌دانيد؟ فرمود:

«يَبْسُطُ لَنَا العِلْمَ فَنَعْلَمُ وَ يَقْبِضُ عَنَّا فَلا نَعْلَمُ» [1]

خداوند (زمانى كه) بساط علم را براى ما مى‌گستراند، ما (از غيب) آگاه مى‌شويم و زمانى كه آن را درهم مى‌پيچيد، (از غيب) بى‌خبر مى‌شويم.

در زندگانى هر يك از امامان عليهم السلام به موارد بسيارى برمى‌خوريم كه نه تنها تسلط آنان را به دانش زمان خود مى‌رساند بلكه نشان مى‌دهد كه آنان با دانش خدادادى خويش از غيب خبر مى‌دادند، گذشته و آينده نزد آنان روشن بود و حتى آنچه در فكر ديگران مى‌گذشت را مى‌خواندند و گاه اين امر باعث تعجب كسانى مى‌گشت كه از منشأ علم ائمه آگاهى نداشتند.

«عمر بن فرج» [2] روزى در حالى كه همراه امام (ع) در كنار دجله ايستاده بود به حضرت جواد عليه السلام گفت: پيروان تو ادعا مى‌كنند كه تو مى‌دانى در دچله چقدر آب است و وزن آن را نيز مى‌دانى!

امام (ع) فرمود: آيا خداوند مى‌تواند اين علم را به پشه‌اى از مخلوقاتش عنايت كند يا نه؟

[1] - بحارالانوار، ج 26، ص 96

[2] - او والى مكه و مدينه و از مخالفان اهل بيت بود