«ابوهاشم» مى‌گويد:

ساربانى به من گفت از حضرت جواد (ع) بخواهم وى را در يكى از كارهايشان بگمارد. خدمت آن حضرت رسيدم و ايشان را همراه عده‌اى در حال صرف غذا ديدم. پس سخنى بر زبان نياوردم.

امام جواد (ع) از من خواست تا غذا بخورم. سپس به خادم خود فرمود: شتربانى را كه «ابوهاشم» براى او نزد ما آمده، نزد خود بكار گير! (1)

«عبداللَّه بن زرين» مى‌گويد:

در مدينه مجاورت داشتم. هر روز امام جواد (ع) به سر قبر پيامبر (ص) و خانه فاطمه زهرا (ع) مى‌آمد. با خود گفتم وقتى امام تشريف آورد، از خاك زير پايش بعنوان تبرك برمى‌دارم.

روزى به انتظار نشستم، هنگام ظهر مركب حضرت وارد شد اما ايشان در جاى هر روز فرود نيامد. قدم بر سنگى نهاد و از مركب به زير آمد.

با خود گفتم در اينجا نمى‌توان به مقصود رسيد. به حمّام مى‌روم و در آنجا از خاك پايشان برمى‌دارم. به حمام رفتم و منتظر ماندم. در همين اثناء امام آمد قدم بر حصيرى نهاد و وارد شد. حمّامى گفت: او هيچ گاه چنين عملى را انجام نداده بود. دانستم كه اين كار مربوط به قصد من است و من در حق ايشان جفا كرده‌ام و دست از مقصودم برداشتم هنگام ظهر، آن‌حضرت را كه به مسجد مى‌آمد، ديدم كه در جاى هميشگى فرود آمد و پا بر خاك نهاد و وارد حرم شد. (2)

«قاسم بن عبدالرحمن» كه زيدى مذهب بود چنين نقل مى‌كند: روانه بغداد شدم و چون به آنجا رسيدم، مردم را ديدم كه تعدادى راه مى‌روند و سپس مى‌ايستند. پرسيدم:

چرا چنين مى‌كنيد؟ گفتند: فرزند رضا! فرزند رضا! همين كه نگاه كردم او را ديدم كه بر استرى سوى من مى‌آيد، پيش خود گفتم: خداوند اماميه را لعنت كند كه معتقدند پروردگار، اطاعت اين كودك را واجب كرده است. در اين هنگام امام به من رو كرد و فرمود: اى «قاسم بن عبدالرحمن» «فقالُوا أَبَشَراً مِنَّا واحِداً نَتَّبِعُهُ إِنَّا اذاً لَفى‌ ضَلالٍ و سُعُرٍ» (3)

پيش خود گفتم: به خدا او ساحر و افسونگر است. او دوباره رو به من كرد و گفت: «أَالْقِى‌

--------------------------------

(1) - مسندالامام الجواد، ص 37، اعلام الورى، ص 333 و كافى، ج 1، ص 495

(2) - مناقب، ج 4، ص 395 و بحار، ج 50، ص 59

(3) - قمر (54)، آيه 24، و گفتند: «آيا ما از بشرى از جنس خود پيروى كنيم‌؟ اگر چنين كنيم در گمراهى و جنون خواهيم بود!»