درس هفتم: معجزات و كرامات‌

«امامت» از ديدگاه شيعه، همانند «رسالت»، مقام و منصبى است كه خداوند به بندگان برگزيده‌اش عنايت كرده، و آن بزرگواران را به قدرتى الهى به نام «معجزه» و «كرامت» مجهز نموده، تا با انجام كارهاى خارق العاده كه از توان افراد عادى خارج است قدرتِ خدادادىِ خود را بر كسانى كه به آنان معرفت پيدا نكرده‌اند نشان دهند، و از طرفى، هر كس نتواند دعوى امامت نمايد.

انبياء الهى هر يك كرامت و معجزه‌اى داشتند كه قرآن شريف به آنها اشاره دارد. در اينجا به ذكر چند نمونه بسنده مى‌كنيم.

معجزه داوود عليه‌السلام، «نرم شدن آهن در دستش» بود. خداوند در اين باره مى‌فرمايد:

(وَلَقَدْ ءَاتَيْنا داوُدَ مِنَّا فَضْلًا يا جِبَالُ أَوِّ بِى مَعَهُ والطَّيْرَ وَالَنَّا لَهُ الْحَدِيدَ) [1]

و ما به داوود از سوى خود فضيلتى بزرگ بخشيديم؛ (ما به كوهها و پرندگان گفتيم:) اى كوهها و اى پرندگان! با او هم آواز شويد و همراه او تسبيح خدا گوييد! و آهن را براى او نرم كرديم.

خداوند باد را در اختيار حضرت سليمان قرار داده بود:

(وَ لِسُلَيْمنَ الرِّيحَ عاصِفَةً تَجْرى‌ بِامْرِهِ الَى الْارْضِ الَّتىِ بارَكْنا فِيهَا) [2]

و تندباد را مسخّر سليمان ساختيم، كه به فرمان او به سوى سرزمينى كه آن را پربركت كرده بوديم جريان مى‌يافت.

قرآن درباره معجزات حضرت عيسى (ع) مى‌فرمايد:

[1] - سبأ (34)، آيه 10

[2] - انبياء (21)، آيه 81