(به خاطر بياور) هنگامى را كه خداوند به عيسى بن مريم گفت: «ياد كن نعمتى را كه به تو و مادرت بخشيديم! زمانى كه تو را با «روح القدس» تقويت كردم؛ كه در گاهواره و به هنگام بزرگى، با مردم سخن مى‌گفتى؛ و هنگامى كه كتاب و حكمت و تورات و انجيل را به تو آموختم؛ و هنگامى كه به فرمان من، از گِل چيزى به صورت پرنده مى‌ساختى، و در آن مى‌دميدى، و به فرمان من، پرنده‌اى مى‌شد؛ و كور مادرزاد، و مبتلا به بيمارى پيسى را به فرمان من شاف مى‌دادى؛ و مردگان را (نيز) به فرمان من زنده مى‌كردى. [1]

امامان عليهم السلام كه وصى خاتم پيامبران و امين وحى الهى هستند و وظيفه سنگين حفظ و تبليغ دين را به عهده دارند. داراى معجزه و كرامت بوده و از قدرتى كه خداوند به آنان داده است در موارد لازم استفاده مى‌كردند.

در كتابهاى روايى و تاريخى معجزات بسيارى از امام جواد (ع) نقل شده است كه در اين درس به برخى از آنها اشاره مى‌كنيم.

استجابت دعا

امامان معصوم (ع) در پيشگاه ربوبى از ارج و قرب خاصى برخوردارند. آنان هيچگاه دست به دعا برنمى‌داشتند مگر اينكه اجابت مى‌شده است. در زندگانى امام جواد (ع) نيز به موارد زيادى از استجابت دعا برمى‌خوريم؛ از جمله:

* «ابوهاشم» مى‌گويد: من به خوردن گِل عادت داشتم. از حضرت جواد (ع) درخواست كردم تا از خداوند بخواهد كه مرا از اين كار ناپسند بازدارد.

امام (ع) لحظه‌اى سكوت كرد، سپس فرمود:

«خداىِ تعالى خوردن گِل را از سَرِ تو انداخت». [2]

* پس از آنكه «ام الفضل»، امام جواد (ع) را مسموم كرد از كار خود پشيمان شد و به گريه افتاد. امام (ع) به او فرمود:

«اين چه گريه‌اى است؟ خداوند را قسم مى‌دهم كه تو را به فقرى جبران ناشدنى و مرضى‌

[1] - مائده (5)، آيه 110

[2] - مسندالامام الجواد (ع)، ص 38 و مناقب، ج 4، ص 390