تربيتهاى الهى آن حضرت، از وجود پدر ومادرى همچون حضرت على و حضرت زهرا (ع) برخوردار بود كه از سرچشمه زلال دانش و حكمت امامت و ولايت، سيرابش كرده و نهال فضيلت و كمال را در وجودش غرس مى‌كردند.

فضايل و نمونه‌هاى عالى اخلاقى‌

الف- نيايش و ارتباط با خدا

امام صادق عليه السلام به نقل از پدرانش درباره عبادت امام حسن (ع) مى‌فرمايد:

حسن بن على بن ابى‌طالب (ع) عابدترين، زاهدترين و برترين مردم زمان خود بود. وى پياده و چه بسا با پاى برهنه (به زيارت خانه خدا مى‌رفت و) حجّ مى‌گزارد و هرگاه مرگ و قبر و محشر و عبور از صراط را به ياد مى‌آورد مى‌گريست، و هرگاه به ياد ايستادن به پاى حساب مى‌افتاد آن چنان شيون مى‌كرد كه بيهوش مى‌شد و چون به نماز مى‌ايستاد و خود را در پيشگاه پروردگارش مى‌ديد، اندامش به لرزه مى‌افتاد. و چون بهشت و جهنم را ياد مى‌كرد همچون مجروح در حال احتضار، برخود مى‌پيچيد. از خداوند بهشت را مى‌خواست و از جهنّم بدو پناه مى‌برد ... و در تمامى حالات به ياد خدا بود. [1]

امام (ع) 25 بار با كيفيّت ياد شده حج گزارد. [2] حضرتش نه تنها به هنگام نماز دگرگون مى‌شد بلكه به هنگام وضو نيز چنين حالتى پيدا مى‌كرد. ابن شهر آشوب به نقل از «روضةالواعظين» مى‌نويسد:

حسن بن على (ع) به هنگام وضو مفاصلش به لرزه مى‌افتاد و رنگش به زردى مى‌گراييد. در اين مورد از آن حضرت سؤال شد. فرمود:

حَقٌّ عَلى كُلِّ مَنْ وَقَفَ بَيْنَ يَدَىْ رَبِّ الْعَرْشِ أَنْ يَصْفَرَّلَوْنُهُ وَ تَرْتَعِدَ مَفاصِلُهُ. [3]

سزاوار است هر كس كه در پيشگاه پروردگارش قرار مى‌گيرد، رنگش زرد شود و لرزه بر اندامش افتد.

[1] بحارالانوار، ج 43، ص 331.

[2] مناقب ابن شهر آشوب، ج 4، ص 14.

[3] همان.