امام مجتبى (ع) پس از انجام نماز صبح تا طلوع آفتاب به نيايش مى‌پرداخت و با كسى جز خدا سخن نمى‌گفت. [1]

ب- جود و بخشش‌

امام حسن (ع) سه نوبت دارايى‌اش را با خدا تقسيم كرد و در دو نوبت از تمام مال خود در راه خدا گذشت. [2]

مردى نزد امام (ع) اظهار حاجت كرد. امام (ع) فرمود: حاجتت را بنويس و به مابده. او چنان كرد. امام (ع) نامه‌اش را خواند و دو برابر خواسته‌اش بدو بخشيد.

يكى از حاضران گفت:

اى پسر رسول خدا! اين نامه چقدر براى او پر بركت بود؟»

فرمود: «بركت آن براى ما بيشتر بود؛ زيرا ما را اهل معروف ساخت. مگر نمى‌دانى كه نيكى آن است كه بدون درخواست، به كسى چيزى بدهى؛ امّا آنچه پس از درخواست مى‌دهى در برابر آبروى خواهش كننده، بهاى ناچيزى است. چه بسا وى، شب را با اضطراب و ميان بيم واميد بسر برده و نمى‌دانسته كه در برابر عرض نيازش دست ردّ بر سينه او خواهى زد يا با شادمانى خواهشش را برآورده مى‌كنى. و اكنون با تن لرزان و دل ترسان و پريشان نزد تو آمده است. اگر تو فقطبه قدرخواسته‌اش به‌او ببخشى، در برابرآبرويى كه نزد تو ريخته بهاى‌اندكى به‌او داده‌اى.» [3]

مردى از امام (ع) كمك خواست. حضرت پنجاه‌هزار درهم و پانصد دينار به وى داد وفرمود:

كسى را براى حمل اين بار حاضر كن. و چون كسى را حاضر كرد، رداى خود را به وى داد و فرمود: اين هم، اجرت باربر. [4]

[1] مناقب ابن شهر آشوب، ج 4، ص 14.

[2] ترجمة الامام الحسن (ع) من تاريخ دمشق، ابن عساکر، ص 143 - صلح الحسن (ع)، راضِی آل ِیاسِین، ص 28.

[3] بحار الانوار، ج 43، ص341.