شايسته‌ترنيست، مگر آنكه كسى مانع‌شود. دراين صورت مگذار قطره خونى برزمين ريخته شود». [1]

امام حسين (ع) پس از مراسم تجهيز، پيكر پاك برادر بزرگوارش را همراه مردم عزادار مدينه به‌ويژه بنى‌هاشم به سمت روضه رسول خدا (ص) تشييع كرد تا طبق وصيّت آن حضرت، وى را در جوار جدّش رسول اللّه (ص) به خاك سپارد؛ اما مروانيان، به دستور عايشه مانع شدند.

امام حسين (ع) به خاطر رعايت وصيّت برادر، از دفن امام مجتبى (ع) در روضه مطّهره صرف نظر كرد و او را در بقيع به خاك سپرد. [2]

يعقوبى، صحنه تأثير عظيمى را كه شهادت جانگداز امام حسن (ع) در كوفه به جاگذارد و ماجراى گرد آمدن سران شيعه در خانه سُلَيْمانِ بن صُرَد- بزرگ شيعيان- و تسليت آنان را به امام حسين (ع) در ضمن نامه‌اى بليغ و غم‌انگيز، در تاريخ خود نقل كرده است. [3]

هنگامى كه خبر شهادت امام حسن (ع)، به بصره رسيد، مردم همه گريستند و ضَجّه و ناله از همه سو بلند شد. [4]

[1] تارِیخ ِیعقوبِی، ج 2، ص 225

از بعضِی رواِیات چنِین بر مِی آِید که حضرت مجتبِی (ع) به برادرش امام حسِین(ع) وصِیت کرد که به منظور تجدِید عهد با رسول خدا(ص) و وداع با آن حضرت جنازه او را به روضه مطهره، نبوِی ببرد، سپس براِی دفن به بقِیع و در کنار مرقد پاک مادرش حضرت زهرا (س) دفن کند «رک بحار الانوار، ج 44، صفحات 142 ،156،154»

[2] شرح نهج البلاغه ابن ابِی الحديد. ج ،16، ص 50 و مقاتل الطالبِیِین، ص 49.

[3] تارِیخ ِیعقوبِی، ج 2، ص 228.

[4] شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد، ج 16، ص 11، و صلح امام حسن (ع)، ص 504.