تربيت پدر و مادر از نعمت وجود مربّى انسانيّت، رسول گرامى اسلام نيز برخوردار بود.

مسعودى مى‌نويسد:

«رسول خدا (ص) در دوران كودكى امام حسين (ع)، شخصاً متصدّى تغذيه، تعليم و تأديب او بود.» [1]

رسول گرامى اسلام (ص) نسبت به امام حسين و برادر بزرگش امام حسن (ع) علاقه و توجّه خاصّى داشت وآنان را باتمام وجود دوست مى‌داشت. «يَعلَى بن مُرَّه» مى‌گويد:

«در خدمت پيامبر (ص) به مجلس مهمانى مى‌رفتيم؛ در ميان راه به حسين (ع) كه مشغول بازى بود برخورديم. رسول گرامى (ص) به محض ديدن حسين (ع) جلو رفت و دستهاى خود را گشود. كودك از اين سو به آن سو مى‌گريخت و پيغمبر (ص) او را مى‌خندانيد تا آنكه او را گرفت؛ دستى را زير چانه و دست ديگرش را پشت سر حسين (ع) گذارد و او را بوسيد و فرمود:

«حسين از من است و من از حسينم؛ خداوند دوست بدارد كسى را كه حسين را دوست مى‌دارد؛ حسين سبطى از اسباط است.» [2]

«خَيْثَمَةِ بْنِ سُلَيْمان» از «ابُو هُرَيْرَه» نقل مى‌كند كه رسول خدا (ص) فرمود:

«خداوندا! من حسين را دوست مى‌دارم پس تو هم او و دوستانش را دوست بدار.» [3]

روزى رسول اكرم (ص) از كنار خانه فاطمه (س) عبور مى‌كرد، صداى گريه حسين (ع) را شنيد خطاب به دخترش فرمود:

«مگر نمى‌دانى گريه او مرا مى‌آزارد؟» [4]

بدون شك اين اظهار علاقه‌ها تنها يك اظهار علاقه پدربزرگ نسبت به نوه خود نيست، بلكه ريشه آن بر علائق و مبانى عميق فكرى واعتقادى استوار است.

[1] - اثبات الوصيّه، نشر رضى، قم، ص 140.

[2] - «حُسَيْنٌ مِنّى وَ اَنَا مِنْ حُسَيْنٍ‌، اَحَبَّ اللّهُ مَنْ اَحَبَّ حُسَيْناً، حُسَيْنٌ سِبْط مِنَ الْأَسْباطِ» «سنن ابن ماجه، ج 1، ص 51؛ حديث 144 و مقتل الحسين، خوارزمى، ج 1، ص 146.»

[3] - نور الابصار، ص 139.

[4] – همان.