نامه را «سُلَيمان بن صُرَد»، «مُسَيّب‌بن‌نَجَبَه»، «رِفاعَةِبنِ‌شَدّاد»، «حَبيبِ‌بن‌مَظاهِر» و جمعى ديگر از شيعيان، امضاء كرده و توسّط دو پيك به مكّه فرستادند. پيكها دهم ماه رمضان (يكماه و هفت روز پس از ورود امام (ع) به مكه) نامه را به امام (ع) دادند. [1]

دو روز بعد، سه پيك ديگر به همراه حدود 150 نامه يك امضايى، دو امضايى، سه امضايى و چهار امضايى، روانه مكه شدند. [2]

دو روز ديگر، نامه‌اى كوتاه امّا جدّى وقاطع با امضاى پيروان حسين‌بن‌على (ع) از مؤمنان و مسلمانان، توسّط دو پيك به مكّه برده شد. مضمون اين نامه چنين بود:

«اى حسين بن على! بر آمدنت شتاب كن، مردم بى تابانه منتظر تو هستند و به جز تو به كس ديگر نظر ندارند، شتاب، شتاب، باز هم شتاب، شتاب.» [3]

موج حسين خواهى آنچنان كوفه را فرا گرفته و دلهاى مردم را به تپش واداشته بود كه حتى عدّه‌اى از سياستمداران كوفه مانند «شَبَثِ بنِ رِبْعىِّ»، «حَجَّارِ بْنِ ابجَرْ»، «عَمْرِو بْنِ حَجّاج زُبَيْدى» كه ايمانى به حسين‌بن‌على (ع) نداشتند. براى آنكه در حكومت آينده آن حضرت جاى پائى باز كنند، براى امام (ع) نامه نوشته و او را به كوفه دعوت كردند. [4]

نامه‌هاى مردم كوفه پى‌درپى به دست امام (ع) مى‌رسيد. [5] آن حضرت آنها را مى‌خواند و از پيكها درباره نويسندگان و مردم كوفه مى‌پرسيد. [6] هر چند خود، كوفيان را بهتر از همه مى‌شناخت.

دعوت امام از بصريان‌

امام (ع) در راستاى هدف مقدس خويش و قبل از حركت به سوى كوفه، طىّ نامه‌اى به سران قبائل در بصره- كه از پايگاه‌هاى مهم امويان بود- از آنان خواست كه او را در

[1] - الارشاد، ص 203

[2] - انساب الاشراف، ج 3، ص 158

[3] - ر. ك. الارشاد، ص 230

[4] - همان

[5] - سيدبن طاوس در اللّهوف، ص 15 تعداد مجموع نامه‌ها را دوازده هزار عدد نوشته است

[6] - الارشاد، ص 203