دستور مأمون بر در خانه امام (ع) گرد آمده منتظر خروج آن حضرت شدند.

هنگامى كه خورشيد روز عيد برآمد، امام (ع) غسل كرد و عمّامه‌اى سفيد از كتان بر سر نهاد. يك طرف آن را بر سينه و طرف ديگرش را بر ميان كتفش آويخت و دامن بر كمر بست. آنگاه به تمامى ياران و خدمتكاران خود دستور داد آن چنان كنند كه آن حضرت كرده است.

سپس در حالى كه پابرهنه بود و عصايى در دست داشت و پايين شلوارش را تا نيمه ساق بركشيده بود و ياران و اطرافيان گرداگردش را گرفته بودند، به صحن حياط برآمد.

دستها را به سوى آسمان بلند كرد و اين تكبيرها را گفت:

«اللَّهُ اكْبَرُ، اللَّهُ اكْبَرُ، اللَّهُ اكْبَرُ عَلى ماهَدانا، اللَّهُ اكْبَرُ عَلى ما رَزَقَنا مِنْ بَهيمَةِ الْانْعامِ، وَالْحَمْدُلِلَّهِ عَلى ما ابْلانا».

خدا بزرگتر از آن است كه وصف شود ... خدا بزرگتر است بر آنچه ما را هدايت كرد و بر آنچه ما را از چهار پايان روزى داد و سپاس خداى را بر آنچه ما را بدان بيازمود.

امام (ع) پس از گفتن اين تكبيرها از خانه بيرون رفت. چون فرماندهان آن حضرت را بدان هيأت ديدند همه از اسبها بر زمين فروافتاده كفشها را از پاى خود در آوردند.

حضرت رضا (ع) تكبيرها را سه بار تكرار كرد. شهر مرو از گريه و فرياد تكبير مردم به لرزه درآمد و مردم از شدت شيون و فغان، ياراى خوددارى نداشتند.

امام (ع) به سمت مصلّى حركت كرد و پس از هر ده گامى مى‌ايستاد و چهار نوبت تكبير مى‌گفت. تو گويى زمين و آسمان و در و ديوار با او هم آوا هستند.

خبر اين شور و هيجان بى‌سابقه به مأمون رسيد. فضل بن سهل گفت:

اى امير مؤمنان! اگر (امام) رضا بدين وضع به جايگاه برود مردم همه فريفته او خواهند شد و تمامى ما بر جان خود بيمناكيم. نظر صواب اين است كه از او بخواهى بازگردد.

مأمون، كسى را نزد امام (ع) فرستاد و به او پيغام داد:

تكليف دشوارى به شما كرده و شما را به رنج و زحمت افكنديم و دوست نداشتيم شما اين‌