آنكه خداوند بهشت را بر او واجب و جسدش را بر آتش، حرام مى‌گرداند.

2- امير مؤمنان (ع):

به زودى يكى از فرزندان من در سرزمين خراسان به ستم به وسيله سمّ كشته مى‌شود كه نامش نام من و نام پدرش نام فرزند عمران «موسى» است. هر كس او را در غربتش زيارت كند خداوند گناهان گذشته و آينده او را مى‌آمرزد هر چند به مقدار عدد ستارگان و قطرات باران و برگهاى درختان باشد. [1]

3- امام صادق (ع):

نوه من در سرزمين خراسان در شهرى كه «طوس» گفته مى‌شود كشته خواهد شد. كسى كه او را زيارت كند در حالى كه عارف به حقش باشد، در روز رستاخيز دست او را مى‌گيرم و وارد بهشت مى‌كنم هر چند مرتكب گناه كبيره شده باشد.

(راوى مى‌گويد:) عرض كردم: جانم به فدايت! منظور از شناخت حقّ او چيست؟ فرمود: بداند كه او مفترض الطّاعه، غريب و شهيد است. كسى كه او را با چنين شناختى زيارت كند خداوند به وى پاداش هفتاد شهيدى را عطا مى‌كند كه در محضر رسول خدا به شهادت رسيده‌اند. [2]

4- امام كاظم (ع):

فرزندم على به ستم به وسيله سمّ كشته مى‌شود و در طوس در كنار هارون دفن مى‌گردد.

كسى كه او را زيارت كند همچون كسى است كه رسول خدا (ص) را زيارت كرده باشد. [3]

5- امام رضا (ع):

در خراسان بقعه‌اى است؛ زمانى فرا مى‌رسد كه محل آمد و شد ملائكه خواهد بود؛ بگونه‌اى كه پيوسته- تا نفح صور- گروهى از آسمان فرود مى‌آيند و گروهى صعود مى‌كنند.

گفته شد: يا بن رسول اللّه! اين، كدام بقعه است؟ فرمود: بقعه‌اى است در سرزمين طوس؛ سوگند به خدا آن باغى از باغهاى بهشت است. كسى كه مرا در آن بقعه زيارت كند مانند كسى است كه پيامبر (ص) را زيارت كرده باشد و خداوند پاداش هزار حج مبرور و هزار عمره‌

[1] - بحارالانوار، ج 99، ص 34

[2] - همان، ص 35

[3] - همان، ص 38