درس نهم:: امامت‌

حضرت رضا عليه السّلام در سال 183 هجرى قمرى، پس از شهادت پدر بزرگوارش در سن 35 سالگى عهده‌دار مقام امامت شد [1] و مدت امامتش بيست سال به طول انجاميد.

جايگاه امامت‌

قبل از پرداختن به مسائل و مباحث مربوط به امامت امام رضا (ع) لازم است جايگاه بلند امامت و ويژگيهاى امام را از زبان آن حضرت بيان كنيم تا با ديدى بلندتر و بينشى عميقتر به مسأله امامت آن گرامى بنگريم. بيان امام (ع) در اين ارتباط، مفصّل و جامع است كه ما به فرازهايى از آن اشاره مى‌كنيم.

عبدالعزيز بن مسلم مى‌گويد:

در مرو خدمت حضرت رضا (ع) بوديم. روز جمعه در مسجد جامع مرو گردآمديم. از موضوع‌

[1] - با آن كه حدود دو سوّم از عمر امام رضا (ع) پيش از امامت آن حضرت سپرى شده است متأسفانه از فعّاليتهاى آن بزرگوار در اين مقطع جز چند مورد چيزى در دسترس نيست (براى آگاهى از اين موارد ر. ك: دلائل الامامة، ص 192، اثبات الهداة، ج 3، ص 249 و مسند الامام الرضا (ع)، ج 1، ص 153).

در يك نگاه، اين دوران سخت و حساس براى آن حضرت دوران رنج و محنت بود؛ زيرا از يك سو به چشم خود مى‌ديد كه آل على و پيروان ائمه عليهم السّلام به جرم اعتقاد به امامت پدر بزرگوارش و طرفدارى از حق، گروه گروه گرفتار چنگال ستم حكمرانان عباسى شده و به دست آنان شهيد مى‌شوند؛ از سوى ديگر بسيارى از شيعيان بر اثر دسترسى نداشتن به امام زمانشان و تبليغات سوء جيره خواران دستگاه خلافت، در مسأله امامت دچار شك و ترديد شده‌اند. همۀ اين مشكلات و گرفتاريها قلب لطيف فرزند رسول خدا (ص) را مى‌فشرد و او ناچار بود همه را تحمل كند.

جريان دستگيرى و گرفتاريهاى پى در پى پدر بزرگوارش توسط هارون و انتقال او از زندانى به زندان ديگر و در نهايت، شهادت مظلومانۀ آن حضرت و برخورد ستمگرانه و تحقير آميز دستگاه خلافت با جنازۀ پاك وى، بيش از پيش فرزند موسى بن جعفر (ع) را آزرده خاطر ساخت و خشم و نفرت او را نسبت به مسببان و عاملان اين جنايت بزرگ و فاجعۀ دلخراش برانگيخت