امامت و فزونى اختلاف مردم در اين مسأله سخن به ميان آمد.

من خدمت امام‌رضا (ع) رسيدم وآن گرامى را در جريان گفتگوهاى مردم دراين مورد قراردادم.

امام (ع) تبسّمى كرد و فرمود: ... آيا آنان قدر و منزلت امامت و جايگاه آن در ميان امت را مى‌دانند تا در مورد انتخاب امام اختيار داشته باشند؟

مقام امامت بلندتر و جايگاهش رفيع و عميقتر از آن است كه مردم با عقول خود، حقيقت و كُنه آن را درك كنند يا به ميل و اختيار خود امامى را برگزينند.

امامت، منصبى است كه خداوند آن را پس از «نبوت» و «خُلّت»، در مرحله سوم به حضرت ابراهيم اختصاص داده و فضيلتى است كه او را بدان مشرّف نموده و نامش رابلند آوازه ساخته است، آنجا كه مى‌فرمايد: «انى جاعِلُكَ لِلنَّاسِ اماماً».

حضرت ابراهيم با خوشحالى گفت: «وَ مِنْ ذُرِّيَتى».

خداوند فرمود: «لا يَنالُ عَهْدِى الظَّالِمينَ». [1]

(و بدين ترتيب) اين آيه امامت هر ستمگرى را تا روز قيامت باطل ساخت و آن را در ميان برگزيدگان و پاكان نهاد ....

امامت، مقام انبياء و ميراث اوصياء است. امامت، خلافت خدا و رسول و مقام اميرمؤمنان و ميراث حسن و حسين است ....

حضرت رضا (ع) پس از بيان جايگاه والاى امامت به تشريح ويژگيها و برجستگيهاى مهمّ امام پرداخت و فرمود:

امام، حلال خدا را حلال و حرام او را حرام مى‌داند و حدود الهى را اجرا مى‌نمايد و از دين پروردگار دفاع مى‌كند و مردم را با حكمت و پند و موعظه نيكو و برهان قاطع به راه پروردگار فرامى‌خواند.

امام همچون خورشيد درخشانى است كه نورش همه گيتى را فرامى‌گيرد، ليكن خود در افق بلندى است كه دست كسى به آن نمى‌رسد و چشمها آن را درنمى‌يابند.

امام چون ماه شب چهارده، نورانى، و مانند چراغ فروزان و ستاره راهنمايى است كه در

[1] - بقره (2)، آيۀ 124. يعنى: (خداوند به ابراهيم فرمود:) من تو را امام و پيشواى مردم قرار دادم. (ابراهيم عرض كرد:) از دودمان من [نيز امامانى قرار بده!] (خداوند فرمود:) پيمان من به ستمكاران نمى‌رسد