يزيد بعد از كشتن امام حسين، درصدد از بين بردن مخالف ديگر خود، عبدالله بن زبير برآمد. در اين زمان عمرو بن سعيد حاكم مدينه بود و يزيد او را به خاطر مماشات با ابن زبير خلع كرد و وليد بن عتبه را حاكم كرد. بعد از مدتى با توجه به پيشنهاد مخالفان «1» كه وليد را بدخلق و خشن معرفى كرده و شايسته واسطه‌گرى براى صلح نخوانده بودند، او را نيز عزل كرد و عثمان بن محمد بن ابو سفيان را به جاى وى نصب كرد.

ديدار بزرگان مدينه با يزيد

پس از شهادت امام حسين عليه السلام و افشاى چهره ظلم و ستم اموى در برخورد با فرزند پيامبر؛ دعوت ابن زبير كه از اين شرايط استفاده مى‌كرد، روز به روز گسترش يافت و بسيارى از اهل مدينه به او گرايش پيدا كردند، عبدالله بن مطيع از طرف ابن زبير، مردم مدينه را به بيعت با او دعوت كرد و بسيارى از اهل مدينه به ابن زبير متمايل شدند. «2» در آن زمان عثمان بن محمد، حاكم جوان، بى‌تجربه و ساده لوحِ مدينه بر اين شد كه با اقدامى مردمى را به سوى حكومت شام جلب كند، بدين منظور بزرگان مدينه همچون عبدالله پسر حنظله غسيل الملائكه، عبدالله بن ابى عمرو مخرومى، منذر بن زبير و بسيارى ديگر از رجال شهر را به شام روانه كرد تا از اكرام و هداياى خليفه بهره‌مند گردند و از آنان دلجويى شود. يزيد با احترام تمام آنان را پذيرفت و جايزه داد و عزيز شمرد و بعد از چند روزى به مدينه بازگرداند.

خليفه اموى در اينجا نتوانست زيركى به خرج دهد و در آن چند روز ظاهرنمايى سازد و از ارتكاب اعمال خلاف‌شأن خليفه مسلمانان احتناب ورزد. او مثل ايام ديگر به سگ بازى، ميمون بازى، شرابخوارى، شركت در مجالس رقّاصى، آواز خوانى و كارهاى زشت ديگر مشغول بود و بزرگان مدينه نيز شاهد اعمال او بودند و وقتى به مدينه باز گشتند در جواب پرسشگران از يزيد گفتند: