حضرت در هيچ يك از صحنه‌هاى سياسى و نظامى مخالف هيأت حاكمه حضور فعال ندارد.

2- از طرف ديگر وظيفه امامت مانع از آن است كه امام به كلى از مسائل سياسى كنار بكشد و در حدّ مقدور و با رعايت مصالح اسلام و مسلمانان اقدام نكند، از اين رو حضرت در برابر ماجراهاى سياسى عصر خويش متناسب با اقتضاى شرايط و اوضاع خاص هر مقطع، اقداماتى انجام داده است، از جمله پس از شهادت امام حسين (ع) تا رسيدن به مدينه، موضع افشاگرى عليه يزيد، بنى‌اميه و دست نشاندگان آنان را به صورت آشكار و پرخاشگرانه اتخاذ فرمود.

و بعد از آن نيز پاره‌اى از قيامها را مورد تائيد وتحكيم و پشتيبانى قرار داد مانند قيام مختار، ولى به طور مستقيم در آنها شركت نجست و از تاييد پاره‌اى ديگر از شورشها و قيامها به دلايلى كه توضيح داده خواهد شد، خوددارى ورزيد گرچه آنها را تخطئه نيز نكرد و نسبت به پاره‌اى موضع منفى نيز داشت كه در اينجا به طور مفصل توضيح خواهيم داد.

قيام مردم مدينه‌

متأسفانه مردم مدينه نسبت به اهل بيت ارادت كاملى نداشتند. آنان در تاريخ به «بوبكرى و عمرى» شهرت داشتند همچنان كه مردم شام به اموى بودن و مردم عراق به شيعه بودن «1»

به همين جهت وقتى امام حسين (ع) به بيعت با يزيد فرا خوانده شد، شبانه مدينه را ترك كرد و روانه مكه و از آنجا راهى عراق شد.

كشته شدن امام حسين (در مردم مدينه تحرك و اعتراض و قيام را در پى نداشت.

وقتى امام سجاد (ع) با اهل بيت به عنوان اسير وارد كوفه- مركز عراق- شد و سخنرانى كرد و كوفيان را سرزنش نمود، مردم كوفه حداقل در ظاهر ضمن اظهار ندامت، آمادگى‌