(سال مرگ يزيد) تا سال 75 و مسلط شدن كامل عبدالملك بر عراق اوج شورش خوارج بود. امام على (ع) بعد از واقعه نهروان شيعيان را از جنگ با خوارج نهى كرد و فرمود:

«لاتُقاتِلُوا (تَقْتُلُوا) الْخَورِجَ بَعدى‌، فَلَيْسَ مَنْ طَلَبَ الْحَقَّ فَاخْطَأَهُ، كَمَنْ طَلَبَ الْباطِلَ فَادْرَكَهُ» «1»

بعد از من با خوارج نبرد نكنيد، زيرا كسى كه در جستجوى حق بوده و خطا كرده مانند كسى نيست كه طالب باطل بوده و آن را يافته است.

امام مى‌خواست با اين دستور همه نيروها را به سوى معاويه جهت دهد. بنى اميه هم سعى داشتند كه شيعيان با خوارج درگير شوند و خود در پناه نبرد اين دو دسته مخالف در امان باشند، چه اينكه از هر طرف كشته مى‌شد به سود آنان بود و به همين جهت وقتى معاويه با امام حسن (ع) صلح كرد، معاويه طى نامه‌اى از او خواست كه مأموريت جنگ با خوارج را به عهده بگيرد. امام حسن (ع) در جواب نوشت:

«اگر مى‌خواستم با كسى از اهل قبله بجنگم، اول از تو شروع مى‌كردم.» «2»

اين خط مشى ترسيمى از سوى امام على (ع) از سوى ديگر امامان نيز تبعيت و تاكيد مى‌شد و امام سجاد (ع) نيز در دوران امامت خود هيچ موضعگيريى عليه خوارج نداشت و با اينكه آنان گروهى منحرف و داراى عقايد انحرافى بودند ولى امام نه درگيريهاى آنان را تاييد كرد و نه نفى نمود «3».