خصوص بنى هاشم، ممنوعيت نقل احاديث پيامبر (ص) در مورد اهل بيت و جعل احاديث به نفع دستگاه حاكم و تهديد و تطميع، همه و همه دست به دست هم داده و اهل بيت عليهم السلام را در مظلوميتى بى نظير قرار داده بود. بعد از گذشت پنجاه سال از وفات رسول خدا (ص) اهل بيت آن حضرت در دو شهر مكّه و مدينه كه زادگاه و پرورشگاه اسلام بودند، طرفدار نداشتند و در كوفه نيز دوستداران ايشان تحت سيطرۀ مردى خون آشام همچون عبيدالله زياد بودند. امام سجاد (ع) در مورد همين برهه از زمان مى‌فرمايد:

«ما بِمَكَّةَ وَ الْمَدينَةَ عِشْروُن رَجُلاً يُحِبُّنا» [1]

در مكّه و مدينه بيست نفر نيست كه ما را دوست داشته باشد.

گروه مردّدها

از طرف ديگر با شهادت امام حسين شيرازۀ تشكيلات شيعه از هم پاشيد و اين گروه اصيل اسلامى مى‌رفت تا به طور كامل از صحنه محو گردد، زيرا امام محور تشكيلات شيعه بود و امام حسين (ع) در كربلا به شهادت رسيده بود و امام سجاد (ع) تنها بازماندۀ خاندان نبوت بود كه محور بودن ايشان براى بسيارى از شيعيان جا نيفتاده بود و به همين جهت در درون جبهۀ شيعه ترديد و سرگردانى راه يافت و بسيارى از افراد نسبت به امامت امام سجاد (ع) مردّد شدند و عمويش محمد حنفيه فرزند امام على (ع) را به عنوان امام پذيرفتند. دكتر سيد حسين جعفرى مى‌نويسد:

«تا هنگامى كه حسين (ع) زنده بود، شيعيان متّحد و يكپارچه بودند و او را تنها پيشوا و امام خاندان پيامبر مى‌دانستند، ولى شهادت ناگهانى او و تقّيه على بن الحسين (ع) تنها فرزند باقيمانده‌اش كه به زين‌العابدن شهرت دارد، شيعيان را در حال آشفتگى قرارداد و خلايى را در رهبرى فعّال پيروان اهل بيت به وجود آورد.»[2]

[1] - بحارالانوار، ج 4، ص 143

[2] - تشيّع در مسير تاريخ، جعفرى، ترجمه دكتر آيت اللهى، ص 212