قرار داد و فرمود:

«اى مالك بن دينار، اى ثابت بنانى، اى ايّوب سجستانى، اى صالح مروى، اى عتبۀ غلام، اى حبيب فارسى، اى سعد، اى عمر، اى صالح اعمى، اى زارعه، اى سعدانه و اى جعفر بن سليمان! آيا در بين شما كسى نيست كه خداوند رحمان او را دوست داشته باشد؟»

گفتند:

«اى جوان ما فقط وظيفه دعا داريم و اجابت از آن اوست.»

امام فرمود:

«از كعبه دور شويد چه اينكه اگر يكى از شما محبوب خداوند رحمان بود، دعايش اجابت مى‌شد.»

بعد حضرت به نزديك كعبه رفت و به سجده افتاد و دعا كرد و هنوز دعايش تمام نشده بود كه باران باريدن گرفت.1

امام در بين جمعيت آنان را تك تك نام مى‌برد و به صراحت مطرود بودن آنان را از درگاه حق اعلام مى‌كند و با نشان دادن اجابت دعاى خود اعلام مى‌كند كه هر روشى جز روش امام باطل است.

ه‌ - مبارزه با عالمان دربارى

عالمان دربارى هميشه توجيه كنندۀ ظلم ظالمان بوده و مردم را به تحمل ستم ستمگران فرا خوانده‌اند. يكى از چهره‌هاى مبارزه امام در برخورد شديد با اين عالمان ديده مى‌شود. محمد بن شهاب زهرى از جمله عالمانى بود كه دربار اموى بيشترين استفاده را از ره آورد ارتباط با او مى‌برد و امام سجاد اول با برخوردهاى نصيحتگرانه بنا داشت اين پشتوانه رااز حكومت جبّار بگيرد.

امام ابتدا به طور غير مستقيم به او فهماند كه دنيا طلبى ريشه همۀ گناهان و ستمها است و هيچ چيز نزد خدا بعد از توحيد و ايمان به نبوت مثل بغض دنيا نيست و توضيح مى‌دهد كه طلبى شعبه‌هاى فراوان دارد از جمله: كبر، حسد، عشق به زنان، حب رياست،

[1] - احتجاج، ص 316