دسيسه معاويه به شهادت رسيد و امام حسين امامت امت را عهده‌دار شد. مدت ده سال دوران امامت امام حسين (ع) معاصر با حكومت معاويه بود و حضرت در ادامه سيره برادرش امام مجتبى عليه السلام، قيام را صلاح ندانست در مورد اين برهه از زندگى امام سجاد اطلاعات كافى در دست نيست. در سال شصتم هجرى معاويه مُرد و يزيد خود را خليفه ناميد و به حاكم مدينه نامه نوشت تا از مردم مدينه بويژه حسين بن على براى او بيعت بگيرد و اگر حسين بيعت نكرد، او را به قتل برساند. وليد بن عُتبه- حاكم مدينه- امام حسين را به دارالحكومه خواند تا از او بيعت بگيرد. امام كه موضوع را حدس زده بود با سى نفر از جوانان هاشمى و دوستدارانش كه مسلح بودند به دارالاماره رفت، «1» در تاريخ نام همراهان امام ذكر نشده است ولى امام سجاد در آن وقت يكى از جوانان شاخص اهل بيت بوده و على القاعده همراه امام بوده است. امام پيشنهاد وليد را شنيد و اجابت آن را به روز بعد در جمع مردم موكول كرد و از آنجا خارج شد و شبانه با اهل بيت خود به سوى مكه هجرت كرد.

امام سجاد نيز به همراه پدر از مدينه به هجرت كرد. آنان از آنجا در اجابت دعوت كوفيان به سوى عراق رهسپار شدند تا به كربلا رسيدند.

شب عاشورا

عصر روز نهم محرم سال 61 هجرى، سپاهيان ابن زياد حمله را آغاز كردند ولى امام از آنان خواست تا فردا مهلت دهند. شب عاشورا امام سجاد شاهد ايمان، اخلاص، وفا و جوانمردى اصحاب پدر و ناظر مناجاتهاى خاضعانه، خالصانه و عاشقانه پدر و اصحابش با خدا در آخرين شب عمرشان است.

در اين شب امام در بستر بيمارى است و از كنارى شاهد وقايع. بنابر آنچه از كتب تاريخ بدست مى‌آيد آن بزرگوار مدت كمى قبل از عاشورا و كمى بعد آن كسالت شديد داشته است و بعد از آن كسالتش برطرف شده و به خصوص كمى بعد از واقعه عاشورا، در كوفه و شام سخنى از مريضى و كسالت امام در بين نيست.

درباره علت ظاهرى اين كسالت گفته‌اند، قبل از روز عاشورا، آن بزرگوار جهت‌