«درس هشتم» امام سجاد و تداوم نهضت حسينى (2) (در شام)

با ناكام شدن دستگاه خلافت يزيد در سياست خود نسبت به اسرا در كوفه، يزيد تصميم گرفت آنان را به مركز خلافت خود فرا خواند تا شايد شكست كوفه را جبران كند. موقعيت سياسى و فرهنگى شام با كوفه تفاوت اساسى داشت. در كوفه اهل بيت ناشناخته نبودند. كوفه هنوز ياد عدالت على (ع) را در سينه داشت. شبهاى كوفه آهنگ مناجات على را ترنّم مى‌كرد. يتيمانى كه نيمه‌هاى شب دست نوازش على را بر سر خود و لقمه نان و خرماى على را در گلوى خود فرو داده بودند، هنوز طعم آن محبت را فراموش نكرده بودند و خلاصه كلام اينكه، كوفيان به عظمت، شأن و مقام اهل بيت و نزديكى و خويشاوندى آنان با رسول خدا علم و آگاهى داشتند و از ترس و براى حفظ جان و زندگى و دنياى خود يا براى كسب مقام و پول و منصب با امام حسين (ع) جنگيدند. به دو نمونه تاريخى در اين مورد توجه فرماييد:

الف- امام حسين در روز ششم محرم در برابر سپاهيان دشمن قرار گرفت و از آنان پرسيد:

- شما را به خدا، آيا مرا مى شناسيد؟

- آرى، تو دختر زاده و فرزند رسول خدايى.

- شما را به خدا، آيا مى دانيد جدّ من رسول خداست؟

- آرى به خدا.

- شما را به خدا، آيا مى دانيد پدرم على بن ابيطالب است؟

- آرى به خدا.

- شما را به خدا، آيا مى دانيد مادرم فاطمه زهرا، دختر محمد مصطفى است؟

- آرى به خدا.

- ....

- پس به چه جهت ريختن خون مرا حلال مى‌شمريد؟

- همه آنچه گفتى مى‌دانيم و تا از تشنگى مرگ را نچشى، تو را رها نخواهيم كرد. «1»

ب- وقتى حامل سر مقدس امام حسين عليه السلام به مجلس يزيد وارد شد گفت:

اوُفر ركابى‌ فضّةً و ذَهَباً انَا قَتَلْتُ السَيِّدَ المُحَجَّبَا

قَتَلْتُ خَيْرَ النَّاسِ امّاً وَ اباً وَخَيْرَهُمْ اذْيَنسُبُون نَسَباً

ركابم را پر از طلا و نقره كن كه من آقاى محجّب را كُشتم.

بهترين مردم از حيث پدر و مادر را كشتم و بهترين آنان هرگاه كه نسب خود را معرفى كنند.

يزيد به او گفت:

«تو كه مى دانستى او بهترين مردم است، چرا او را كشتى؟»

گفت:

«مى‌خواستم به پاداش تو برسم.»

يزيد هم دستور داد آن بدبخت را به جهنم فرستادند. «2» و امّا وضعيت فرهنگى‌