ابى‌طالب است. من فرزند فاطمه زهرايم، من فرزند سيد زنانم. من فرزند .... من فرزند ....» «1»

تكيه امام در اين خطبه شريف بر شناساندن خود و پدرش به عنوان فرزندان نسبى رسول خدا و از خانواده فضيلت بود. فضائلى از جد، جده و پدرش بيان كرد كه آن مردم به هيچ وجه نشنيده بودند. آراسته بودن خود را به اخلاق عالى و مورد عنايت خدا بودن خويش را ياد آورد و ....

مردم با شنيدن اين سخنان، به شيون افتادند. بيم شورش عمومى مى‌رفت. يزيد براى ساكت كردن امام به مؤذن متوسل شد و دستور اذان داد، مؤذن به اذان ايستاد:

الله‌اكبر، الله اكبر.

امام از فرصت استفاده كرد و از فاصله جملات اذان كمك گفت و پس از الله اكبر مؤذن فرمود:

«آرى، خدا بزرگتر، برتر، با جلال‌تر و كريمتر از آن است كه بترسم و پرهيز كنم.»

و وقتى مؤذن گفت: «اشهد ان لا اله الا الله»، امام فرمود:

«آرى با هر شاهدى شهادت مى‌دهم و بر هر منكرى حمل مى‌كنم كه جز او خدايى و پروردگارى نيست.»

و وقتى مؤذن گفت: «اشهد ان محمداً رسول الله»، امام عمامه از سر برداشت و به مؤذن گفت:

«به حق اين محمد از تو مى‌خواهم كه ساعتى مكث كنى.»

بعد به يزيد رو كرد و فرمود:

«اى يزيد اين محمد جد توست يا جد من؟ اگر بگويى جد توست، دروغ گفته و كفر ورزيده‌اى و اگر جد