دستيابى به قدرت و حفظ مسند خلافت بود. آنان به خوبى دريافته بودند كه سلطنت و موقعيتى كه پيدا كرده‌اند از بركت اسلام است. از اين رو، مصالح سياسى و منافع مادى ايجاب نمى‌كرد كه به طور رسمى و علنى از آيين اسلام بيرون روند، ولى از سوى ديگر، نه تنها اعتقادى به اسلام و دستورات آسمانى آن نداشتند، بلكه همواره اسلام اصيل و ناب را با منافع خود در تضادّ مى‌ديدند؛ ناچار به نفاق روى مى‌آوردند تا بتوانند به حيات ننگين و سلطه سياسى خود بر مردم مسلمان ادامه دهند. تفاوتى كه در اين جهت بين حكمرانان عباسى و اموى وجود دارد، در چگونگى بهره‌گيرى آنان از پوشش نفاق است.

امويان با تظاهر به اسلام وخود نمايى درانجام پاره‌اى از ظواهر دينى، خود را پايبند به اسلام و مبلغ ومروج آن قلمداد مى كردند و مبلغان و جانشينان بحق رسول خدا (ص) يعنى امامان معصوم (ع) را كه در هر زمانى و با استفاده از هر فرصتى چهره نفاق آنان را بر ملا كرده، عليه ايشان به مبارزه بر مى‌خاستند، افراد قدرت طلب و خارج از دين و رسم مسلمانى معرفى مى‌كردند.

عباسيان نيز در پوشش نفاق به قدرت دست يافتند، ليكن شرايط سياسى- اجتماعى جامعه اسلامى ايجاب مى‌كرد آنان به جاى مطرح كردن و جلوه دادن ظواهر اسلام، به رهبران ومبلغان آن به عنوان خاندان و جانشينان پيامبر (ص) روى بياورند، و با توجه به محبوبيّت معنوى و نفوذ اجتماعى علويان و در رأس آنان امامان، درميان توده‌هاى مردم، شعار حمايت و جانبدارى از آنان را مطرح و توجه افكار عمومى را به سوى خود جلب كنند.

سفّاح و منصور، خلفاى معاصر امام صادق (ع) از اين پوشش نفاق بيشترين استفاده را بردند. آنان با شناخت و تحليلى كه از اوضاع داشتند به اين نتيجه رسيدند كه تنها راه پيروزى بر امويان و دستيابى به قدرت، پيوند دادن دعوت خود، به اهل بيت عليهم‌السلام است. هدف آنان از اتّخاذ اين سياست اين بود كه اوّلًا، توجه خلفاى اموى را از خود منصرف سازند. ثانياً، اعتماد مردم ناراضى از حكومت را به خود جلب كنند و پشتيبانى آنان را به دست آورند؛ چه آنكه خود ايشان در ميان مردم معروفيّتى نداشتند، بر خلاف علويان كه در همه نقاط كشور پهناور اسلامى از شهرت ومحبوبيت مردمى برخوردار بودند. ثالثاً، علويان به آنان اطمينان واعتماد كنند و دعوت آنان را دعوت براى خود