درس دوازدهم: امام صادق (ع) دربرنامه اصلاحى‌

اوضاع آشفته و نابسامان سياسى اواخر دوران حكومت امويان و اشتغال سردمداران اموى به سركوبى نهضتها و شورشهاى پى در پى مردمى، ونيز مسائل و كشمكشهاى داخلى خود، پيدايش و گسترش مكاتب فكرى و فرهنگى و ظهور فرقه‌ها و نحله‌هاى گوناگون اعتقادى در جامعه اسلامى و جهت گيرى كلّى آنها عليه اصول ومبانى اعتقادى اسلام ناب، وهمچنين شرايط و زمينه‌هايى كه امام باقر و پيش از آن حضرت، امام سجاد عليهماالسلام از قبل فراهم كرده بودند، همه از عواملى بود كه امام جعفرصادق (ع) را در يك برنامه اصلاحى بنيادى درهمه ابعاد فرهنگى، سياسى واعتقادى، يارى مى‌رساند.

درآن فضاى پريشان، مسموم، تاريك و ناامن از نظر سياسى و فكرى كه پرورش نهال فضيلت و تقوا واخلاق ومعنويت و به بار نشاندن آن، در شمار محالات مى‌نمود و همه چيز حتى قرآن و احاديث پيامبر (ص) به ابزارى در دست قدرتمندان وتبهكاران تبديل شده بود، امام صادق (ع) بار سنگين امانت الهى را بر دوش گرفت و استراتژى كلى امامت شيعى را كه عبارت از ايجاد انقلاب توحيدى و علوى است، تحقق بخشيد.

زمينه‌هاى ياد شده و تدبير و برنامه‌ريزى دقيق و محاسبه شده پيشواى ششم (ع) موجب شد كه وجود آن گرامى، تحقق بخش اميدصادقى باشد كه شيعه، سالها انتظار آن را مى‌كشيد؛ همان «قائم» ى كه مجاهدات طولانى پيشينيان خود را به ثمر خواهد رسانيد و پرچم انقلاب شيعى را بر بام بلند و گسترده جهان اسلام به اهتزاز درخواهد آورد. البتّه‌