خلاصه‌

ششمين پيشواى شيعيان در هفدهم ربيع الاول، سال 83 ه. ق در مدينه متولد شد. نام مباركش جعفر، كنيه‌اش ابوعبداللَّه و مشهورترين لقبش صادق است. وى صادق ناميده شد تا از جعفر، فرزند امام هادى، معروف به جعفر كذّاب باز شناخته شود.

پدر آن گرامى، امام باقر و مادرش، بانوى پرهيزكار و شايسته‌اى به نام «ام فروه» دختر قاسم بن محمد بن ابوبكر است.

امام صادق (ع) قامتى متوسط و چهره‌اى جذّاب و زيبا داشت وداراى موى مشكى مجعّد بود. بنابر نقل مشهور، تعداد فرزندان امام (ع) ده تن بود. هفت پسر به نامهاى: موسى (پيشواى هفتم (ع)) اسماعيل، محمّد، على، عبداللَّه، اسحاق و عباس و سه دختر به نامهاى: اسماء، مكّنى به ام فروه، فاطمه كبرى و فاطمه صغرى.

اسماعيل بزرگترين فرزند امام صادق (ع) بود كه در زمان حيات آن حضرت درگذشت. عبداللَّه پس از اسماعيل، بزرگترين فرزند امام (ع) بود، ليكن افكار و عقايد او مورد رضايت و تأييد پدر بزرگوارش نبود. وى پس از رحلت امام صادق (ع) ادعاى امامت كرد ولى چون شايستگى اين مقام را نداشت، مردم جز تعداد اندكى از گرد او پراكنده شده و به امامت امام كاظم (ع) معتقد شدند.

اسحاق، مردى فاضل و نيكوكار و مورد اعتماد بود وبه امامت برادرش امام كاظم (ع) اذعان داشت.

محمد، معروف به ديباج نيز فردى شجاع، زاهد و سخاوتمند بود و عليه مفاسد حكومت عباسيان در مكه قيام كرد، ليكن از سپاه مأمون شكست خورد و سرانجام خلافت او رابه رسميت شناخت.

على، مردى فاضل، متقى و مورد وثوق بود و در طول حيات خود همواره از حريم امامت دفاع مى‌كرد و مطيع و فرمانبر امامان معصوم بود. عباس نيز مردى شريف و بزرگوار بود.