جعفر (ع) بود، بلكه به امامت امامان بعد از برادرش نيز اذعان و اعتقاد داشت و با آنكه در مقايسه با آنان از سنّ بالايى برخوردار بود، ليكن در مقام تجليل از مقام آن بزرگواران و خشوع و فروتنى در برابر ايشان دست به اقداماتى مى‌زد كه براى عامّه مردم دور از انتظار بود. به عنوان نمونه:

روزى امام جواد (ع) تصميم گرفت «فصد» كند (يعنى براى درمان از بدنش خون بگيرد) هنگامى كه طبيب خواست رگ امام را ببرد، على بن جعفر بپاخاست و گفت:

سرور من! اجازه دهيد نخست از من شروع كند تا از تيزى تيغ كاسته شود. و چون امام جواد بلند شد كه برود، على بن جعفر بپاخاست و كفشهاى امام را جفت كرد. [1]

على بن جعفر در «عريض» چشم به جهان گشود و در همانجا مى‌زيست؛ بدين جهت او را «عُرَيْضى» مى‌گفتند. در مورد جايگاه دفن او بين «عُرَيْض» و «قم» اختلاف است. هم اكنون در قم در كنار گلزار شهدا بارگاه او معروف است، ليكن علّامه سيد محسن امين مى‌نويسد:

حق اين است كه وى در همان عريض به خاك سپرده شده و آرامگاهى كه در قم و سمنان به اسم ايشان است مربوط به دو نفر ديگراست كه با وى تشابه اسمى دارند. [2]

عباس‌

عباس بن جعفر، نيز مردى فاضل و گرانقدر بود.

موسى بن جعفر (ع)

موسى بن جعفر (ع) تنها فرزند امام صادق است كه پس از درگذشت پدر به مقام امامت و جانشينى وى رسيد. ان شاء اللَّه در دوره بعد به تفصيل ابعاد شخصيّت و تاريخ زندگى آن بزرگوار مورد بحث قرار خواهد گرفت.

[1] - بحارالانوار، ج 47، ص 264.

[2] - ر. ك: اعيان الشيعه، ج 2، ص 177.