مسلحانه بود؛ از اين رو در سال 199 هجرى قمرى در مكّه عليه مأمون قيام كرد و فرقه «جاروديّه» از فرقه‌هاى زيديّه از وى حمايت كردند. مورخان انگيزه قيام وى را چنين نوشته‌اند كه در روزگار «ابوالسّرايا» فردى كتابى نوشت و در آن به ساحت مقدس حضرت زهرا و ديگر معصومان عليهم السّلام اهانت كرد. انقلابيون، جريان را به اطلاع محمد ديباج كه از امور سياسى كناره گرفته بود رساندند. وى به درون خانه رفت، زره بر تن كرد و سلاح برگرفت و قيام كرد و از مردم به عنوان خلافت بيعت گرفت. [1]

امام رضا (ع) در برابر ادّعاى وى مبنى بر شايستگى براى خلافت، موضع گرفت و او را چنين پند داد:

اى عمو! پدر وبرادرت راتكذيب مكن كه اين امر (خلافت تو) سرنمى‌گيرد. [2]

و چنان شد كه امام رضا (ع) پيش بينى كرده بود. ديرى نگذشت كه «عيسى جلودى» [3] به مقابله با محمد برخاست و او را شكست داد. محمّد تسليم شد و امان خواست؛ سپس نزد مأمون رفت و ضمن خلع خود از مقام خلافت، خلافت او را به رسميت شناخت. وى همچنان در خراسان، در دربار مأمون بسر مى‌برد و در همانجا درگذشت. [4]

على

على بن جعفر، مردى با فضيلت، پرهيزگار و مورد وثوق امامان عليهم السّلام بود. وى ملازم برادر بزرگوارش امام كاظم (ع) بود و دستورات و معارف دينى خود را به طور مستقيم از آن حضرت مى‌آموخت. علاوه بر آن در موضوعات مختلف، روايات فراوانى از امام كاظم (ع) نقل كرده است كه بالغ بر 355 مورد مى‌شود. [5]

على بن جعفر، دوران امامت امام كاظم، امام رضا و امام جواد و بنابه نقلى امام هادى عليهم السّلام را درك كرده است. وى نه تنها مطيع و فرمانبر برادر بزرگوارش موسى بن‌

[1] - مقاتل الطالبيين، ص 359.

[2] - بحارالانوار، ج 47، ص 246.

[3] - در پاره‌اى منابع به جاى جلودى، هارون بن مسيّب ذكر شده است( مقاتل الطالبيين، ص 361)

[4] - ر. ك: ارشاد، ص 286- 287.

[5] - ر. ك: معجم رجال الحديث، ج 11، ص 284.