كتاب الرّدّ على المعتزلة فى امامة المفضول، كتاب افعل و لا تفعل را نام برد. [1]

عبداللَّه بن ابى يعفور

عبداللَّه، از اصحاب ويژه و والامقام پيشواى ششم (ع) بود. وى به چنان مرتبه‌اى از اطاعت و تسليم در برابر استاد و امامش دست يافته بود كه به آن حضرت عرض كرد:

سوگند به خدا، اگر انارى را دو نيم كنيد و بفرماييد اين نيمه حرام و آن نيم ديگر حلال است، گواهى مى‌دهم، آنچه را حلال دانسته‌ايد حلال و آنچه را حرام شمرده‌ايد، حرام است. [2]

امام صادق (ع) مراتب اطاعت و فرمانبرى شاگرد خود را به پيشگاه امامت چنين بيان مى‌كند:

كسى را نيافتم كه پذيراى سفارش و فرمانبر دستور من باشد جز عبداللَّه بن ابى يعفور. [3]

امام صادق (ع) در نامه‌اى كه پس از درگذشت عبداللَّه بن ابى يعفور به مفضل بن عمر نگاشته است، مقام معنوى اين پرورش يافته مكتب خود را چنين مى‌ستايد:

سفارش من به تو همان سفارشى است كه به عبداللَّه بن ابى يعفور كردم. او به رحمت حق پيوست، در حالى كه به عهد و پيمان خويش با خدا و پيامبر و امام زمانش وفا كرد. وى از دنيا رفت در حالى كه آثار پسنديده‌اى از خود بر جاى گذاشت، كوششهايش قابل ستايش، لغزشهايش بخشوده و خود، مشمول لطف و رحمت خداى خويش قرار گرفت، خدا و رسول او و پيشوايش از او خشنود بودند.

سوگند به خويشاوندى‌ام با رسول خدا، در زمان ما كسى مطيع‌تر از او در برابر خدا و پيامبر و امامش نبود. او پيوسته چنين بود تا خدا به رحمت خود او را قبض روح كرد و به‌

[1] - معجم رجال الحديث، ج 17، ص 32-33؛ الامام الصادق و المذاهب الاربعة، ج 2، ص 74

[2] - رجال كشى، ج 2، ص 518

[3] - همان مدرك، ص 514